De zomer en Kerst lijken op een andere manier juist wel op elkaar. In de zomervakantie is de vraag naar organisten (en predikanten) enorm: alle diensten moeten tenslotte draaiende worden gehouden, al zijn er weinig kerkgangers. Rond Kerst zijn er eveneens haast meer diensten en concerten dan beschikbare organisten. Om publiek wordt deze maand gevochten. Er zijn weliswaar veel mensen die met Kerst wel naar een kerk willen, maar het aanbod is zeker zo groot. Tussen kerstnachtdiensten is er hevige concurrentie, waardoor het behoorlijk wat pr vergt om mensen naar de jouwe toe te krijgen.

Natuurlijk is een groot aantal activiteiten niet verkeerd. Zeker bij concerten is het grote aantal initiatieven een belangrijke succesfactor: elk concert heeft tenslotte een eigen karakter en doelgroep, en samen draagt alles bij aan het succes van het kerstgebeuren. De stichtingen, commissies en clubjes die het allemaal regelen geven veel mensen de kans om hun creativiteit en organisatorische energie uit te leven. Ook kerkelijk werkt het zo: iedereen draagt in z’n eigen club z’n steentje bij. Dit hele proces zorgt voor veel positieve energie, die er niet zou zijn als er één centraal kerstconcert of centrale kerstnachtdienst was. Kapitalisme werkt tenslotte beter dan communisme.

Toch heeft de kerk ook een roeping één te zijn, en christenen dienen samen op te trekken. De maand december laat juist zien hoe kerken gescheiden optrekken en elkaar beconcurreren. Is het, missionair en oecumenisch gezien, niet goed om juist wat meer onder hetzelfde dak te gaan zingen met Kerst?

Hetzelfde geldt voor de zomer: kerkelijke eenheid onder vakantiegangers is vaak verrassend makkelijk te bereiken. Waarom kunnen thuisblijvers met hun halflege kerken dan niet hun diensten samen organiseren met buurgemeentes? Dat zorgt ook voor minder problemen met de orgel- en preekroosters die er binnenkort weer aankomen.