Een blijk van naastenliefde, zomaar op straat
Naastenliefde is van onschatbare waarde. Daarover zijn vijf cliënten van stichting Ontmoeting het roerend met elkaar eens. Wat houdt naastenliefde voor hen concreet in?
„Naastenliefde betekent voor mij: mijn medemens behandelen zoals ik zelf behandeld zou willen worden”, zegt Ramiro Muñoz Carvajal. „Ik heb pas echt naastenliefde ervaren toen ik in 1999 voor het eerst een kerkdienst bezocht. De sfeer die ik daar, bij een Spaanstalige gemeente in de Bijlmer in Amsterdam aantrof, is bijna niet te beschrijven. Meteen bij binnenkomst ervoer ik liefde. Er waren mensen uit een mix van culturen. Ze begroetten elkaar, omhelsden elkaar. Niemand keek vreemd op als er een onbekende binnenkwam. Er was geen enkele barrière. Zelf probeer ik naastenliefde te laten blijken door te leven als een goed mens. Ik denk aan wat God van mij vraagt en probeer anderen geen pijn te doen.”
Erik denkt bij naastenliefde allereerst aan mensen met wie hij geen bloedband heeft, maar die toch het beste met hem voorhebben. „Als je hen ontmoet, geven ze je het idee dat je een mens bent, geen nummer. Dat merk ik duidelijk bij stichting Ontmoeting. Medewerkers benaderen me vanuit hun professie, maar ook vanuit hun geloof en hun hart. Op momenten dat alles tegenzat en donker leek, gaven ze me weer zelfvertrouwen. Als iets niet lukte, wezen ze me op wat ik al wél had bereikt. Dat gaf me een oppepper en deed me veel.”
„Naastenliefde? Dat is oprecht geïnteresseerd zijn in anderen”, reageert Sjoerd-Martijn Siegers. „Dan vraag je ook aan mensen die je niet kent hoe het met hen gaat. Als hun verhaal heftig is, verlies je je interesse niet en loop je niet weg. Je kijkt hoe je de ander kunt helpen. Voor mijzelf was het belangrijk dat mensen er op die manier voor me waren. Ik wil geen medelijden, wel medeleven.”
„Mensen die mij niet lieten vallen als het slecht met me ging, díe toonden naastenliefde”, zegt Andreas Manuela. „In mijn leven was het vaak vallen en opstaan. En dan weer vallen en weer opstaan. In dat proces waren er mensen die me steunden. Als ik viel, deed dat niet alleen mezelf pijn, maar hen ook. Toch bleven ze voor me klaarstaan. Dat is naastenliefde. Die heb ik ervaren bij gepassioneerde, sociaal betrokken hulpverleners en zeker ook bij christenen. Bijvoorbeeld toen ik bij Ontmoeting in Epe zat en daar in de buurt op zondag naar de kerk ging. Ik was een vreemde eend in de bijt, maar de mensen accepteerden me en ik voelde me er veilig. Zelf probeer ik zo veel mogelijk een extra stap te zetten om dienstbaar te zijn voor een ander. Elke dag is een uitdaging om meer goeds te doen en minder slecht te denken en doen.”
Vriendelijkheid en behulpzaamheid laten voor Joseph Fornah iets van naastenliefde zien. Hij ervoer het recent nog, toen hij een afspraak had in Diemen, maar het adres niet kon vinden. „Ik sprak een vrouw aan die langsfietste. Zij stapte af, keek naar het adres dat op een briefje stond, vertelde me hoe ik daar kon komen en liep het eerste deel met me mee. Ze nam de tijd voor me. Daar was ik van onder de indruk. Jezus zegt: „Wat je voor een van Mijn minste broeders hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan.” Dat vind ik heel belangrijk.”
