Donderdagmiddag. Buiten op het marktplein is het minder druk. Het is bitter koud. Bij station Blaak staat een tafel met stapels boeken, Bijbels en evangeliën, in het Nederlands, in het Engels, in het Arabisch, in het Spaans.

Bij de kraam staat ds. E. Gouda, hervormd predikant uit Nieuw-Lekkerland, dikke jas aan, das om, hoed op. Samen met een groepje mensen uit de Alblasserwaard had hij het plan opgevat om wekelijks te gaan evangeliseren in Rotterdam. „Rotterdam is een stad met veel talen, culturen en nationaliteiten. We willen hen een Bijbel aanreiken, zodat zij in hun eigen taal de grote werken van God kunnen lezen.”

Een man in een duffels jack passeert. Of hij een Bijbel wil, gratis! „Daar heb ik gelukkig al lang mee gebroken”, schampert hij.

Een paar jongens komen langs, blikje bier in de hand. Een Bijbel? Nee, die hebben ze al. „Wel erin lezen hoor”, roept ds. Gouda hen achterna.

Anoniem dienen

De predikant uit Nieuw-Lekkerland heeft vandaag een maatje uit Streefkerk, Jan. Hij is 83 en wil niet met zijn volledige naam in de krant. „Ik wil anoniem de Heere dienen. Wij zijn als een licht en dat moeten we niet onder de tafel zetten.” Waarom Jan op zijn leeftijd hier kou staat te lijden? „De liefde van de Heere Jezus dringt me om dit te doen”.

De reacties op dit evangelisatiewerk zijn zeer uiteenlopend, zegt ds. Gouda. „Sommigen reageren echt agressief. Dat zijn vaak de mensen die met de kerk zijn opgevoed, maar met alles gebroken hebben. Anderen doen heel sceptisch: wat zouden ze met een Bijbel moeten doen? Maar er zijn er ook die graag een Bijbel aannemen. Zoëven was hier nog een moslima. Ze wilde best een Bijbel meenemen. Ik heb gevraagd om de Bijbel eens te vergelijken met de Koran. En dan hoop je maar dat het tot zegen mag zijn.”

Aan het einde van het marktplein knarst de tram door de rails. Bij de kopse kant van de Markthal draait het reuzenrad. Toeristen nemen selfies met de beroemde hal op de achtergrond.

Tien minuten later is het even druk bij de kraam. Een paar opgeschoten jochies willen wel eens weten wat dat nu is, een Bijbel. Een Afrikaanse moeder met twee kinderen blijft even luisteren. Haar man loopt stuurs door. Híj doet er niet meer aan. Maar zij neemt toch een Bijbel mee.

Een gemeentearbeider in oranje overall plukt ondertussen de afvalbakken leeg. Iets verderop staat de Laurenskerk, onverzettelijk, als een hut om in te schuilen. De torenklok slaat vier uur. De eerste schemer valt in.

Kosteloos

Ds. Gouda hoopt dat deze manier van evangeliseren navolging krijgt. „Het zou toch mooi zijn als anderen dit ook gaan doen.” De Bijbels worden meestal kosteloos ter beschikking gesteld, zegt hij, door de Gereformeerde Bijbelstichting, de Erdee Mediagroep en de Bijbelvereniging (voorheen de Nederlandse Gideons).

Drie jongeren steken diagonaal het marktplein over. Ze spreken alleen Engels. „Hello guys, you want a Bible?” Met z’n drieën schudden ze van nee, allervriendelijkst en zeer beslist.

Wat zou dit allemaal uitwerken? Ds. Gouda: „We werpen het brood uit op het water. En we weten dat het Woord niet ledig tot Hem terugkeert. Daarom hebben we goede hoop. En soms zijn we ook verwonderd. Iedere keer als iemand een Bijbel meeneemt, gaat er iemand met Gods Woord in de tas naar huis.”

Jan uit Streefkerk trekt er nog even met een handvol Bijbels op uit, de Rotterdamse koopgoot langs. Vorige week kon hij zomaar vier Bijbels kwijt, zegt hij, aan twee mensen die bij McDonald’s aan de hamburgers zaten. Jan: „Ze zouden die Bijbels netjes gaan inpakken en met Kerst cadeau geven aan hun familie. Nou, wat ben je dan toch blij.”