Ook het toegestane aantal woorden is gereduceerd. U had het misschien nog niet gemerkt: u moet het voortaan doen met 55 woorden minder ”wetenschap en techniek”. Maar in de beperking toont zich de meester, dus dat is een mooie uitdaging.

De aanduiding ”Wetenschap & techniek” boven deze column geeft me echter nog steeds de nodige kopzorgen. Mijn schrijfsels zijn niet zo goed onder een inhoudelijke noemer te vangen. Ik voelde me bij de vorige aanduiding, ”Gedachtegoed”, stukken comfortabeler. Hoewel het maar een uiterlijkheid is en ik bij de invoering van de huidige kop de ruimte kreeg om breder te blijven schrijven, voel ik me geremd bij het selecteren van een onderwerp.

Wetenschap en technologie hebben mijn hart en zijn een belangrijk deel van mijn dagelijks werk. Maar een wetenschappelijke blik vraagt afstandelijkheid. Als ik let op welke thema’s lezers het meest raakten (daarbij ga ik af op ontvangen reacties), gaat het meestal om reflecties met een sterk persoonlijke inbreng. Een stuk over orgaandonatie na het overlijden van een nichtje met taaislijmziekte, omdat er geen longen beschikbaar waren. Bijdragen over kinderloosheid, waar mijn vrouw en ik zelf mee worstelden. Een column over geestelijke gezondheidszorg naar aanleiding van de zelfmoord van een goede vriend. Een stuk over de adoptie van onze kinderen. Of over de unieke Nederlandse box waarin destijds de oudste en nu de jongste zich vermaakt.

Het is en blijft wringen om dergelijke thema’s onder de kop ”Wetenschap en techniek” te vangen. Als die erboven staat, wil je daar toch enigszins onder blijven vallen. Ik heb er nog nooit een lezer over horen klagen, maar soms is de wetenschappelijkheid ver te zoeken en blijft het gehalte techniek beperkt tot de Macbook die gebruikt werd om het stukje te tikken.

Ik voel me geremd om persoonlijk los te gaan als er ”wetenschap” boven staat. Wat is er wetenschappelijk aan het feit dat mijn opa een speciaal abonnement heeft? Of wat kan ik objectief toevoegen aan de recente discussie over adoptie?

De vingers van mijn vrouw jeukten om aan die discussie een perspectief toe te voegen over de christelijke dimensie van adoptie. Ze studeerde zelf aan de CHE in Ede en vond dat de in het Reformatorisch Dagblad aan het woord gelaten studenten en zij die op hun standpunt reageerden weinig aandacht besteedden aan de specifiek christelijke visie op adoptie.

Ze is geïnspireerd door de Westminster Catechismus, die een heel artikel wijdt aan ”adoption”, de aanneming tot kinderen. In het genadeleven is het God Die in en door de Heere Jezus Zijn kinderen adopteert. Zij genieten de vrijheden en voorrechten daarvan, Hij ontfermt zich over hen, beschermt en verzorgt hen. Dat is uiteraard geheel anders dan menselijke adoptie. Maar is er vanuit de stille verwondering daarover geen enkele lijn en les te trekken naar de visie van de christen vandaag?

Adoptie komt voort uit de gebrokenheid van het leven. Je wordt stil van het verhaal van de moeders die onze dochters het leven gaven. Maar zoals in het wonder van Gods werk heling mogelijk is, zo is er ook in het aardse leven enige hoop voor kinderen die anders waarschijnlijk in de goot eindigen.

Goede gedachten. Maar helaas, niet mijn vrouw maar ik schrijf deze column. Met wetenschappelijk onderzoek in de hand zou ik vooral focussen op de bewezen effecten en aantonen dat die overduidelijk laten zien dat kinderen door adoptie beter af zijn. Maar ik zou me ook haasten te zeggen dat ik persoonlijk betrokken bent en vooringenomen zou kunnen zijn.

Mijn vrouw zucht. Ze wordt soms zo moe van me, zegt ze. Begrijpt u dat? Ik niet.

Dr. Dirk de Korne is als adjunct-directeur en universitair docent betrokken bij een academisch ziekenhuis in Singapore. Reageren? rubriekforum@refdag.nl