Au. Die kwam binnen in mijn moederhart. „Maar gewoon twee sterren.” Kinderen in de klas opgedeeld. Het aantal sterren ontleend aan hun rekenkundig inzicht. Vandaag ontleende onze zoon zijn rekenkunde aan het aantal sterren. Hij had geen twee sterren, maar wás twee sterren. Zo ingedeeld en niet meer dan dat. Een maar-twee-sterrenkind.

Een paar dagen later zat ik in de auto. De zwemles zat er weer op. De zon scheen uitbundig. En toen kwamen we hem tegen. Een kleine jongen. Scheef hing hij in zijn rolstoel. Zijn tongetje een beetje uit zijn mond. Zijn moeder, voorovergebogen, duwde hem voort. „Wat is dat?” vroeg onze dochter. „Een ongelukkig jongetje”, antwoordde ik. Ze keek bezorgd. „Waarom is hij ongelukkig dan, mama? Zorgt zijn moeder niet goed voor hem?”

Ik had even geen antwoord. Schrok van mezelf. „Ik denk dat zijn moeder zelfs heel erg goed voor hem zorgt.” En toen haperde ik weer. „Waarom is hij ongelukkig dan?” echoode het nog een keer. „Ehm… hij kan niet lopen. Hij is ziek, denk ik. En hij zal niet goed kunnen leren.” Hij zal vast geen sterren hebben voor rekenen, dacht ik erbij. Hij zou zelfs nooit een éénsterkind worden. „Is hij dan echt ongelukkig?” kwam weer het stemmetje naast me. Ik kon mijn fout niet meer goedpraten. Ik had geoordeeld. Een ongelukkig zonder-sterrenkind.

Maar lief gehandicapt jongetje, hoogbegaafd meisje. Jij onhandige, jij die niet zo snel rent. Jij, die er op school niet altijd zo bij lijkt te horen. Jij, groot, klein. Jij die nooit een ster voor rekenen zult halen. Jij met je ene ster. Jij met je maar-twee. En ook jij met je zelfs drie. Jij slimme wijze uit het oosten. Jij hardwerkende herder. Kijk eens omhoog. Volg die ene ster. Tot Bethlehem. Al je sterren zullen verbleken. Als je daar één keer in de kribbe hebt gekeken.