Na de vrijspraak is Asia Bibi volgens de Pakistaanse regering ook vrijgelaten. Maar ze kan nog niet gaan en staan waar ze wil. Vertrekken naar het buitenland is (nog) niet mogelijk. De autoriteiten hebben de Pakistaanse vrouw ondergebracht op een veilige plek.

Want al is Asia Bibi vrij, ze is in gevaar. Een militante groep moslims eist dat ze alsnog wordt opgehangen en zet de regering onder druk. Wie de beelden ziet van de protesten tegen haar vrijspraak, schrikt van de hysterie en intense haat die daaruit spreken. Laat de wereld niet vergeten dat deze aversie diep zit in de harten van fanatieke moslims.

Tegelijk mag niet worden vergeten dat er ook moslims zijn die veel gematigder zijn. Een voorbeeld is de advocaat van Asia Bibi. Zelf is hij moslim, maar hij verdedigde haar wel. Inmiddels moest hij vluchten omdat hij in zijn vaderland zijn leven niet zeker is. Een moedig man die respect verdient.

Asia Bibi was en is de vrouw waardoor christenvervolging een gezicht kreeg. Toch moet ook niet worden vergeten dat zij rooms-katholiek is. Op cruciale punten van de christelijke leer heeft ze andere opvattingen dan orthodoxe protestanten. Meeleven en gebed zijn noodzakelijk, maar daarmee mag dat verschil niet worden weggepoetst. Zij verdient steun. Ze is een toonbeeld van moed en trouw aan haar belijdenis én ze is er het bewijs van hoe heftig de haat tegen het christendom is. Maar als ze straks -zoals iedereen hoopt- echt vrij is, zal dat verschil toch enige vervreemding bij veel reformatorische christenen oproepen.

Wat zeker niet mag worden vergeten is dat met de vrijspraak van Asia Bibi en -mogelijk- haar vertrek uit Pakistan de christenvervolging zeker niet voorbij is. Er zijn wereldwijd nog steeds duizenden christenen die vanwege hun geloof kwijnen in gevangenissen. Hun namen en gezichten zijn onbekend. Het zijn vooral deze anonieme gevangenen die het zwaar hebben. Wie bekommert zich om hen?

Algemeen is bekend dat zodra er publiek aandacht komt voor een geloofsgevangene zijn of haar lot verbetert. Asia Bibi zelf is daar het voorbeeld van. Ze werd al een aantal jaren geleden ter dood veroordeeld, maar het vonnis werd niet uitgevoerd. Waarom niet? Omdat de Pakistaanse autoriteiten terugdeinsden voor de internationale gevolgen die het voltrekken van een doodvonnis zou hebben. Dus publieke aandacht voor geloofsvervolgden heeft effect.

En toch. Het lot van deze christenen, hoe moeilijk ook, is niet hopeloos. Christenen hebben een krachtig wapen: het gebed. Dat vermag veel. Dat moet vooral niet worden vergeten.