Premier Sharon heeft gisteren Joden over de hele wereld ertoe opgeroepen naar Israël te komen. Zo’n oproep is niets nieuws. De terugkeer van de Joden naar het land van hun voorvaderen vormt sinds jaar en dag het credo van de zionistische beweging.Vanaf de stichting van de staat Israël was er ook een omvangrijke immigratie, zij het dat Joden uit de meer welvarende landen (VS, West-Europa) het veelal lieten afweten. Voor de meesten van hen was de overgang naar het gevaarlijke, hete, droge en relatief arme Israël een te grote stap.

Ditmaal verwees Sharon echter heel expliciet naar Frankrijk als een land dat de Joden onmiddellijk moesten verlaten. Vanwege het snel toenemende antisemitisme was dat absoluut noodzakelijk. Geen wonder dat Parijs direct reageerde en de uitlatingen van premier Sharon onaanvaardbaar noemde.

Frankrijk heeft niet alleen een relatief grote Joodse bevolkingsgroep, maar ook een omvangrijke categorie moslims binnen zijn grenzen. Die twee zijn water en vuur. Dat blijkt uit een groeiend aantal antisemitische incidenten.

Ook elders in Europa hebben we te maken met deze nieuwe vorm van antisemitisme. Niet de autochtone bevolking, maar de moslims en dan vooral de moslims uit de Arabische landen vormen een bedreiging voor de Joodse gemeenschappen.

Een groot voordeel voor de Joden is dat, zeker na de elfde september, de moslims in de westerse wereld niet populair zijn. Zij zitten veelal in het verdachtenbankje.

Antisemitische acties van moslims worden in brede kring betreurd. Daar staat tegenover dat de generatie West-Europeanen die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt en zich min of meer schuldig voelt over de massale Jodenvervolging, plaatsmaakt voor jongere generaties voor wie dat allemaal voltooid verleden tijd is.

Bescherming van minderheden en handhaving van de mensenrechten staan echter in de verschillende Europese landen hoog genoteerd. Een oproep van de Israëlische premier aan hun Joodse onderdanen om naar Israël terug te keren, wordt daarom als een diskwalificatie beschouwd. Zeker als een land met name genoemd wordt. Maar het is dan ook nodig door concrete maatregelen te laten zien dat men zijn Joodse onderdanen effectief wil beschermen.

Het nieuwe antisemitisme heeft nog niet geleid tot een omvangrijke Joodse migratie naar Israël. Overigens worden de Joodse gemeenschappen in de diaspora eerder bedreigd door assimilatie dan door antisemitisch geweld.

Veel Joden hebben hun religieuze wortels verloren. Gemakkelijk leidt dat tot huwelijken met niet-Joodse partners. Bij de volgende generatie stelt de Joodse identiteit dan helemaal niets meer voor.

Bij orthodoxe Joden ligt dat uiteraard anders. Zij zijn het meest als Jood herkenbaar en daarmee kwetsbaar voor antisemitische acties. In die kring is emigratie naar Israël een meer voor de hand liggende optie.

Israël profiteert echter ook van het bestaan van een Joodse diaspora. Niet alleen vanwege de financiële steun, maar ook omdat deze optreedt als belangenbehartiger voor de Joodse staat. Dat geldt met name van de Amerikaanse Joden.