Het najaarsseizoen liet lang op zich wachten. Even leek het bijzonder vroeg herfst: in juli kleurden het gras en de bomen goudgeel door de droogte. Maar zodra de regen viel, brak het leven weer door in felgroene kleuren. De hoge temperaturen wisten evenmin van wijken. De hete zomer regende weerrecords. Deze herfstvakantie lijkt echter het omslagpunt. Weerprofeten zijn eensgezind: er komen koude dagen aan.

Hoezeer de temperatuur ook van slag lijkt, de vaste gang van de seizoenen is onontkoombaar. Na de zomer komt de herfst. Na het leven komt de dood. Bomen wapenen zich tegen de winter en laten alles los wat daarbij kan hinderen.

Vallende bladeren en dagen die korter worden; de herfst brengt gemengde gevoelens mee. Bij heel wat mensen dient zich een herfstdip of winterdepressie aan.

Je kunt in het kleurenspel echter ook een teken van hoop zien. Afstervende bladeren banen de weg voor een nieuw seizoen van leven. Goudgele herfstkleuren raken snaren van toekomstverlangen. Dan leidt de herfst ineens wél tot een gedicht. Jacqueline van der Waals mijmerde eens: „Waar gouden de portalen zijn, hoe zullen daar de zalen zijn!”