Een feestelijk gezicht is het, en een vrolijk gebeuren. Want één keer per jaar liggen bomen als reuzen aan ónze voeten in plaats van andersom. Schoppen wij kabouters ze als strooisel door de lucht. Krijgen we ze eindelijk eens in hánden: als blad, kastanje, eikel of beukennoot.

Wie daar nog het meest van lijken te genieten? Dat zijn de bomen zelf. Kijk maar hoe royaal ze dat blad laten vallen en de grond bezááien met die nootjes. Alsof ze roepen: grijp en schop maar raak, want straks is het voorbij en kent ieder weer zijn plek. Buigen jullie mensjes opnieuw je hoofd, al is het maar even. Uit respect.