„Totdat zij die vindt…”

Deze penning moet het juiste gewicht en de juiste stempel hebben. Het juiste gewicht, opdat hij weer omlaagvalt naar de grond en inzinkt waar hij uitgevallen is, in alle zuiverheid, in alle onbevlektheid, en even zuiver als hij er is uitgekomen. Hij draagt uitsluitend Zijn afbeelding. Die afbeelding betekent niet dat de ziel slechts naar Gods beeld is, maar dat dit hetzelfde beeld is als God Zelf is in Zijn eigen zuivere, goddelijke zijn; en hier in dit beeld bemint God, kent God, en geniet God Zichzelf; God leeft en woont en werkt in haar. Daardoor wordt de ziel helemaal godkleurig, goddelijk, godvormig. Door genade wordt ze alles wat God van nature is. In de vereniging met God, in het verzinken in God, wordt ze, uitgaand boven zichzelf, binnengehaald in God. Wie haar maar zou zien, hij zou haar zien in de kledij, in de kleur, in de verschijning, in het wezen van God door genade en zalig zou hij zijn door dit aangezicht. Want God en zij zijn één in deze vereniging door genade. En omgekeerd geldt: wie een ziel zou bezien in haar grond, een ziel die vrijwillig haar liefde en haar grond naar de schepselen heeft gekleurd, zonder enige twijfel, haar voorkomen zou niet anders zijn dan dat van de duivel, wiens voorkomen toch gruwelijk en onuitstaanbaar is.

Johannes Tauler, prediker te Straatsburg

(”Preken”, 1498)