Op het eerste gezicht ziet de HoverGlide eruit als een doorsnee degelijke rugzak met heupgordel, al is het ventilatiegedeelte op de rug wel fors. Daar zit dan ook juist het verschil met een gewone rugzak: een geleidende rail, waar de tas zelf met een doordacht systeem van elastieken en katrollen in hangt.

Het verende elastiek maakt precies de tegenovergestelde beweging van de wandelaar, met als gevolg een gewichtsafname van 20 procent. En wat belangrijker is: een gevoel alsof de druk op de schouders tijdens het lopen met zeker 80 procent afneemt.

Onmogelijk

Dat klinkt op het eerste gezicht onmogelijk, maar uitvinder Lawrence Rome weet als arts-bioloog exact hoe het zit. „Als je loopt, moet je een rugzak iedere stap een stukje omhoog tillen. Dat is niet nodig om hem te verplaatsen, maar een gevolg van de manier waarop we lopen. Juist de dreun die de schouder telkens krijgt, wordt door de HoverGlide opgevangen. Meer nog als je rent, desnoods de trap op.”

De hoogleraar aan de universiteit van Pennsylvania werkt al langere tijd aan de rugzak. Ruim een decennium geleden publiceerde hij voor het eerst in het gerenommeerde wetenschapsblad Science en later in Nature over het inzicht dat er met elastische banden winst te halen is. Eerst dacht hij aan energieopwekking, maar dat maakte de tas te zwaar. Vervolgens verplaatste hij zijn onderzoek naar een methode om de last te verlichten.

Bamboestokken

Enigszins bescheiden laat Rome weten dat zijn vinding eigenlijk niets nieuws onder de zon is. „Aziatische lastdragers gebruiken meterslange bamboestokken, die bij elke stap op en neer veren. Dat is hetzelfde, eenvoudige principe.” Dat neemt niet weg dat hij er samen met het bedrijf Lightning Packs jaren over heeft gedaan om de techniek te perfectioneren. „De diameter en de lengte van de elastieken is cruciaal.”

Naar verwachting begin volgende week wordt de HoverGlide gelanceerd op crowdfundingswebsite Kickstarter. De prijs is nog even geheim, maar de mededeling dat er onder belangstellenden een rugzak ter waarde van 750 dollar wordt verloot, doet vermoeden dat die nogal fors uitvalt.

Boekentas

Desondanks droomt Rome van een enorme doelgroep. Niet alleen backpackers, maar ook forensen en scholieren die dag in dag uit een te zware boekentas torsen. Al is het de vraag of hij de laatsten zover kan krijgen tussen elk lesuur de tas correct vast te snoeren. Meer brood voor de ondernemer zit er waarschijnlijk in het leger, waar militairen met tientallen kilo’s bagage rondzeulen. Zij behelpen zich nu vooral met een zelfdenkend exoskelet, een uitwendig robotgeraamte dat hen helpt hun rugzak te torsen, of laten robots het werk doen. Ingenieuze oplossingen, maar ongetwijfeld stukken duurder en ingewikkelder dan de vinding van Rome.