”Migranten vormen bedreiging voor Nederlandse cultuur”, kopte een recent artikel (RD 31-8). Ik denk dat dit klopt. Er is echter nog een groep vreemdelingen die een bedreiging vormt voor de Nederlandse cultuur, misschien een nog wel grotere bedreiging dan die door migranten. Deze groep vreemdelingen heeft namelijk de pretentie zich niet aan te passen aan de Nederlandse cultuur, maar wil die soms zelfs veranderen. Van binnenuit uithollen. Of beter gezegd: haar leegte van binnenuit opvullen.

Het is dan ook niet zonder reden dat door de vertegenwoordigers van de Nederlandse cultuur kritische discussies worden gehouden over de vele voordelen (zoals vrijheid van onderwijs) die deze groep vreemdelingen geniet.

”Project ik”

Bijna dertig jaar geleden verscheen er een boekje over christenen met de titel ”Resident Aliens”, zeg maar ”vreemdelingen met een verblijfsvergunning”. Dat boekje ging erover hoe radicaal anders het leven in de ”christelijke kolonie” bedoeld was te zijn. Volgens christenen en hun Bijbel dan.

Dit is met recht een bedreiging voor de Nederlandse cultuur en al haar verworvenheden. Een cultuur waarin we altijd mopperen over het weer, omdat dit bijna het enige is wat we niet onder onze controle kunnen brengen. We kunnen dan wel weer een verzekering afsluiten tegen een vakantie zonder mooi weer. Of een verzekering tegen het vergeten van een verzekering.

In deze cultuur vloeken we wel op straat, maar houden we het spreken over God verder liever achter de voordeur. Kwetsen hebben we sowieso tot deugd verheven, in naam van vrijheid en eerlijkheid. We hebben ontdekt dat het verschil tussen meelwormen en mensen een kwestie van gradatie is.

We ontworstelen ons aan achterhaalde concepten zoals man en vrouw, huwelijk en gezin. We mogen onze eigen identiteit helemaal zelf in elkaar knutselen, zonder ons iets te laten voorschrijven door biologie of religie. We hebben ons bevrijd van rigide taboes op welke vorm van seksualiteit ook. Zolang iedereen het maar leuk vindt.

Het goede leven scheppen we zelf. We breken het af als het niet (meer) zo goed blijkt te zijn. Alles is gericht op het ”project ik”. In naam van diversiteit regisseren we al onze relaties zo dat we vooral gelijkgezinden tegenkomen.

Voor deze cultuur zijn christenen een bedreiging. Om te beginnen zeggen ze dat ze vreemdelingen zijn. Burgers van een ander vaderland die hier niet echt thuishoren. Terecht wordt er gevraagd waar hun echte loyaliteit ligt.

Ze geloven nog in verschillen tussen man en vrouw, in het huwelijk als verbond voor het leven en in het gezin als basis. Ze zouden zelfs grenzen aan seksualiteit willen stellen. Zorgen voor elkaar, voor het zwakke en voor de aarde vinden ze belangrijker dan geld verdienen. En elke zondag vertellen ze elkaar dat begeerte niet de motor van de economie is, maar zonde. Ze geloven dat hun leven pas zin heeft als het in dienst gesteld wordt van God en dat ze zelfs daarvoor afhankelijk zijn van de genade van die God. Het ergste is dat ze hun kinderen al vanaf jonge leeftijd met deze en andere ideeën indoctrineren.

Wegwezen

Gelukkig is er wel sprake van toenemende inburgering van deze vreemdelingen. Veel van deze ”resident aliens” identificeren zich volledig met de Nederlandse cultuur. Vinden het man-vrouwverschil en allerlei andere hokjes en beperkingen ook maar achterhaald. Hebben geaccepteerd dat het leven vooral gaat om wat je bezit en dat de motor van de economie vooral moet ronken. Ook voor velen van hen draait het leven om het voltooien van het ”project ik”, met diverse stadia van zelfontwikkeling, met geestelijke bevindingen, welvaart of een mix van dit alles.

In deze zin wordt de kop van dit artikel steeds minder waar: de bedreiging neemt af. De vereenzelviging van de resident aliens met de Nederlandse cultuur is soms zelfs zo groot dat ze op hun hoede zijn voor alles wat tegen die cultuur opkomt. Voor hen is het bedreigend geworden als er migranten op hun pad komen die de doctrine van de Nederlandse cultuur op veel punten niet delen. Waar zij eerst zelf voor de Nederlandse cultuur een bedreiging vormden, staan zij nu zij aan zij met de ‘evangelisten’ van deze cultuur: wegwezen, tenzij je net zulk aangepast gedrag vertoont als wij.

De auteur bezoekt regelmatig migranten.