Al 35 jaar is Douw (59) betrokken bij de organisatie van zomervakantiediensten in Jupille. Het dorpje ligt op een paar kilometer van La Roche-en-Ardenne, een populair vakantieoord in het hart van de Belgische Ardennen. Vanaf 2004 helpt dochter Nele (33) mee met de organisatie. „Ze is haar leven lang al bij de diensten betrokken”, zegt haar moeder.

De Vlaamse herinnert zich het begin van de diensten in 1984 nog goed. „Dat is een mooi verhaal. Wij zaten op een vakantiepark in Jupille. De beheerders vroegen ons waar er in de buurt protestantse diensten waren. Mijn man was predikant. De Nederlandse vakantiegangers hadden behoefte aan de diensten.”

Samen met haar man trok Douw de stoute schoenen aan. „Er was een oude priester in het dorp. Hij hield iedere zondagmorgen dienst in Jupille en elke zaterdagavond in het nabijgelegen Warizy. Hij wilde wel meewerken; wij mochten dan op zaterdag de kerk gebruiken. Maar ja, protestanten gaan niet op zaterdag naar de kerk, hè.”

Douw vertelde hem „schoorvoetend” hun aarzeling. De reactie is verrassend. „Hij vond het fantastisch. Hij zei: „Jullie hebben zo veel over voor de kerk. Katholieken zijn daarin veel gemakkelijker. Ik wissel mijn diensten om, dan kunnen jullie op zondag de kerk in Jupille gebruiken.””

Het werd het begin van een lange traditie. „In de eerste jaren zaten we er weleens een zondag met z’n vijven. Het aantal bezoekers groeide. De laatste jaren waren er zo’n 200 tot 300 mensen.”

Ondanks de grote belangstelling vinden de diensten deze zomer voor het laatst plaats. „Het gaat niet meer”, zegt Douw. „Vorig jaar werd bij mij kanker geconstateerd. Ik ben nu gezond, maar de behandeling is heel heftig geweest. Ik heb er een blijvende handicap aan overgehouden die veel pijn en moeheid geeft.”

Hoedjes

De diensten in de vakantiemaanden zijn interkerkelijk. Predikanten krijgen van tevoren richtlijnen toegestuurd. Het document schrijft dat ze zich ervan bewust moeten zijn niet voor eigen publiek te staan: „Vanuit Gereformeerde Gemeenten tot en met evangelisch en Pinkstergemeenten moeten we het midden vinden en zoeken.”

Douw, zelf lid van een evangelische gemeente verbonden aan de Verenigde Protestantse Kerk in België: „We hebben uit alle richtingen gastpredikanten gehad. We lieten hen altijd weten: niet te evangelisch, niet te reformatorisch. De diensten moeten voor iedereen toegankelijk zijn.” Het streven resulteerde in een eigen liedbundel. „We zingen van alles; het Liedboek, de psalmen, Johannes de Heer en opwekking.”

De beslissing te stoppen valt Douw zwaar. Ze kijkt dankbaar terug. „Ik heb er blijvende vriendschappen aan overgehouden.”

Douw zou het werk „heel graag” aan anderen overdragen. Tot nu toe heeft er zich geen opvolger gemeld. Voorwaarden zijn er niet. „Het gaat om de contacten met de kerk en predikanten, en het publiceren van de diensten. Ik kan alle informatie zo overdragen en wil het eerste jaar nog wel helpen om de organisatie op te starten.”

Misschien is er toch één voorwaarde. Douw: „Dat het interkerkelijk blijft. Er zitten elk jaar mensen in zomerkleding in de kerk, maar ook wat wij ”de hoedjes” noemen. Het is juist zo mooi dat die naast elkaar in de kerkbank kunnen zitten.”