Een handvol christelijke vloggers
Vraag een kind wat het wil worden en de kans is groot dat de straaljagerpiloot en de brandweerman het moeten afleggen tegen de vlogger: iemand die een weblog in videovorm bijhoudt, vooral over het dagelijks leven. Wie succes heeft, verdient er een goed belegde boterham mee. Op zoek naar de christelijke vlogger.
De gedreven vlogger
Voor een vlog zijn de wekelijkse video’s van Maarten de Vries, geboren en getogen in Urk, ietwat statisch. Een enkele keer neemt Maarten de kijker mee op pad, maar over het algemeen zijn de beelden opgenomen in huiskamersetting.
De vlotte, jonge dertiger blikt recht in de camera, vol zelfvertrouwen; een voor vloggers onmisbare eigenschap. Op de achtergrond een gitaar, hip lampje, cactus, een boekenplank met de Bijbel in NBG-vertaling. Een plank lager staan titels als ”Winnen voor de Koning” en ”De laatste reformatie” gebroederlijk naast boeken over Johan Cruijff en René van der Gijp – een andere tak van sport. Maarten verschijnt nu eens in Nikebroek en trui, dan weer in denimblauw overhemd of een T-shirt met de opdruk ”boef”.
In video’s van zo’n vier tot acht minuten wil Maarten, gevormd op een Bijbelschool, zijn volgers vanuit de Bijbel een „frisse, opbouwende boodschap” meegeven. Dat doet hij met verve. Handgebaren onderstrepen zijn woorden. Het publiek spreekt hij aan met „beste kijkers, lieve abonnees.” Soms zijn het er een paar honderd, vaker blijft het bij tientallen. Dat is een bescheiden schare, maar met zijn YouTubekanaal speelt Maarten zich wel in de kijker. Hij was al eens te gast in een tv-programma en geeft spreekbeurten door het hele land, vooral in gemeenten van evangelische snit.
De bemoedigende vlogger
Krachtig en aantrekkelijk, zo ziet vlogger Coen Nuijten de kerk graag. Hoewel zijn grootste passie bij het Evangelie ligt, mag de jonge echtgenoot en vader ook graag een bezoekje brengen aan de sportschool. Het doel van zijn vlogs? „Jou inspireren in je geloofsleven.”
Coen spoort zijn volgers aan om goed voor hun geest, ziel én lichaam te zorgen. In het kader van dat laatste pleit hij voor sport, goede voeding en op z’n tijd „een weekje helemaal niks.” Gebruind, in hemdje, vanaf een Zuid-Europees strand: „Het kan ook op vakantie gebeuren dat God je gebruikt om een getuige te zijn van Zijn Naam.” Bemoedigende woorden liggen Coen in de mond bestorven. „Zegen!”
In de vlogs komen serieuze thema’s aan de orde. Dood, zonde, redding. Levensvragen. Ben ik wel een kind van God? Waarom wordt een zieke, ondanks veel gebed, niet genezen? Hoe kan God toelaten dat kinderen worden misbruikt, zelfs in de kerk? Vragen die niet eenvoudig te beantwoorden zijn in korte filmpjes. Coen, die met zijn vierkante kaaklijn iets wegheeft van Billy Graham in zijn jonge jaren, waagt zich eraan. Hij weet: „God stelt niet teleur.”
De eigenzinnige vlogger
Ze heeft 50.000 abonnees op YouTube en al even indrukwekkende kijkcijfers. Niets verraadt op het eerste gezicht dat Lola Lotta Ross christelijk is. Opgegroeid met de hit ”Revolution” (1998) van gospelzanger Kirk Franklin, wil ze vrij zijn. Een vrouw van de wereld. Ze spreekt een mix van Nederlands en Amerikaans-Engels. „Altijd al wilde ik anders zijn dan de rest”, zegt Lola in een vlog waarin zij haar hoofd kaalscheert. „I love it.”
Een van Lola’s ruim 200 vlogs heeft als titel: ”Mijn relatie met God”. De jonge vrouw –halflang kapsel, zwarte blouse, lila vest– is zenuwachtig voor deze „soort van serieuze video”, waarin ze „heel eerlijk” is. Ze vreest voor het oordeel van kerkmensen. Bijna een halfuur lang vertelt Lola over hoe zij in het geloof staat. „Ik geloof 100 procent zeker in God. De God van Abraham en Izak, Die Zijn Zoon naar de aarde heeft gestuurd om te sterven voor onze zonden.” Haar kerk omschrijft zij als „niet heel traditioneel, maar ook niet zo dat je kunt doen wat je wilt.”
De Bijbelse verhalen kreeg Lola van huis uit mee. Als 15-jarige had ze een bijzondere ervaring op een conferentie van New Wine. „In elke zenuw van mijn lichaam voelde ik God.” In 2016 beleefde de vlogger een „chaosjaar” waarin zij „niet echt leefde zoals God zou willen dat ik had geleefd.”
Lola spreekt minutenlang over strijd, zonde, spijt en gebrek daaraan, het „wegglippen van het gevoel van de kerk”, de „stomme, stomme dingen die ik heb gedaan.” „Ja, ik ben een zondaar. En dat zijn we allemaal. Maar als je eerlijk bent met jezelf, komt dat nog harder aan.” Toch gelooft zij: „Ook ik mag bij God horen.” Ze weet dat niet iedereen daar fiducie in heeft. Maar, zegt Lola: „Ik geloof niet dat het onze taak is om over andere mensen te oordelen.”
De succesvolle vloggers
Echt succesvol op YouTube zijn de Bellinga’s. Het christelijke vloggersgezin heeft bijna een kwart miljoen abonnees. Daniel (37) en Fara (29) filmen hun dagelijks leven, met de kinderen Luan (5), Lucilla (3) en baby Luxy in een prominente rol. Dat doen ze onder het motto ”Familie, hoop en een heleboel liefde”. Elke ochtend verschijnt er een nieuwe video online, en daar kijken tienduizenden mensen naar. Het gezin doet geen half werk: Luan en Lucilla hebben elk hun eigen YouTubekanaal, met respectievelijk 81.000 en 64.000 abonnees.
Een vlog van de Bellinga’s begint –na de reclame– met een opgewekt gefloten deuntje dat doet denken aan de HEMA. Die blijheid houden de familievloggers tot de laatste minuut vast. Vakantie is er niet bij, want ook dan gaan de camera’s mee. In de meivakantie zijn de Bellinga’s door een bekende keten van vakantieparken uitgenodigd om naar Limburg te komen. Daar zeg je geen nee tegen, en dus reist het vijftal met de honden Woezel en Pip af naar het zuiden. Inpakleed noch krijsende kinderen komen in beeld. Het blonde kroost, koptelefoon op, bekijkt op de achterbank van de auto een filmpje.
Zoals bij alle succesvolle vlogs kun je je als kijker afvragen waar authenticiteit overgaat in commercie. Aan de video’s wordt geld verdiend, zoveel is duidelijk. De Bellinga’s weten er in elk geval telkens een vrij ongekunsteld geheel van te maken. Veel facetten van het gezinsleven passeren de revue, van de zondagse kerkgang tot een nogal plastisch in beeld gebrachte bevalling aan toe. Bezwaarlijk vinden de ouders dat niet. Zij zijn gewoon zichzelf, en filmen doen ze beiden al van jongs af aan. Alleen delen ze de beelden nu met een publiek waar menig tv-programma jaloers op kan zijn.
De avontuurlijke vlogger
Frederik de Roo, die in zijn Instagramprofiel Romeinen 1:16 citeert, gebruikt YouTube als podium voor zijn muzikale talent. Maar de kijker ziet vooral veel van Frederiks dagelijks leven, dat avontuurlijk te noemen is. Kitesurfen bij stormachtig weer, wakeboarden in een sloot, motorrijden in de sneeuw: de jongeman draait er zijn hand niet voor om. Hij mountainbiket, klimt in lantaarnpalen en vlaggenmasten, bedwingt bergen, kapt bomen, zwemt in ijskoud of stomend bergwater. Van dat alles doet hij enthousiast verslag in vlekkeloos Engels. Handig voor internationaal publiek, maar af en toe ook bevreemdend. Waarom zou een Hollandse jongen, al scheurend op een quad door de polder, zich van Engels bedienen?
Frederik bereikt met zijn video’s honderden mensen. Zijn populairste vlogs zijn een paar duizend keer bekeken. Voor het Evangelie schaamt hij zich niet. Dus ziet de kijker Frederik zondagsochtends naar de kerk gaan, de fraaie kruisbasiliek van de hersteld hervormde gemeente in Apeldoorn. Binnen blijft het bij enkele korte fragmenten, beelden van voor en na de dienst. Vloggen in de kerk is nog geen wijdverbreid verschijnsel. Na de dienst, onder uitleidend orgelspel en geroezemoes, laten de gemeenteleden zich de koffie uit rode bekertjes goed smaken. „Always awesome”, oordeelt de vlogger, nippend van zijn bakje troost.
