Tot dat ”eigen ik” dat men verloochenen moet, behoort onze goede naam en faam. Niet dat men daarin onverschillig moet zijn, om die niet te achten, nee, het is een groot geschenk dat God ons een goede naam schenkt. Wij moeten die niet wegwerpen of verwaarlozen. Als het God echter behaagt die naam te ontnemen, dan moet men zichzelf verloochenen en stil wezen.Tot het ”eigen ik” dat men moet verloochenen, behoren ook onze schatten en rijkdommen. Och, het zijn alle wel zegeningen van God, maar men moet zijn hart er niet op zetten en ze verloochenen, gelijk Job deed: „De Heere heeft gegeven en de Heere heeft genomen …” Tot het eigen ik dat verloochend moet worden, behoren ook onze vaders, moeders, vrouw en kinderen. Niet dat men ze niet moet achten en liefhebben, maar men moet ze verloochenen als hun liefde komt in de plaats van de liefde tot God.

We gaan nog verder. Tot het ”eigen ik” dat moet worden verloochend, behoort ook ons eigen leven. Niet dat wij het moeten haten, maar we moeten het verloochenen als God het van ons eist tot Zijn eer. Ook moeten wij ons godsdienstig ”eigen ik” verloochenen. Niet dat we onverschillig moeten zijn of wij genade hebben of niet. Niet dat we onverschillig zijn of we in de hemel of in de hel komen als God maar verheerlijkt wordt. Dat eist God van ons niet en dat strijdt ook tegen de ingeschapen natuur.

Gerardus van Aalst predikant te Westzaandam (Geestelijke mengelstoffen, 1758)