Kerk van gebroken mensen, noemt kunstenaar en pionier Bob Venus (33) uit Nijkerk zijn project. De naam staat met grote letters op het dak. Aan de ‘gevel’ hangt een zelfgemaakt kruis. Er zijn foto’s opgeplakt van lijdende mensen. En van een halfnaakte vrouw. Nog meer in het oog springend zijn de portretten van „de gebroken mensen.” Ze kijken recht in de lens. „Zo ga je gewoon niet met mensen om”, staat er onder het portret van een vijftiger. Onder dat van een jonge vrouw: „Wat als God niet bestaat?”

Dit zijn mensen die Venus tegenkomt in zijn werk als pionier. In opdracht van de gereformeerde kerken vrijgemaakt in Amersfoort en Leusden legt hij contact met twijfelaars: „mensen die het niet meer weten, niet meer in de kerk zitten.”

Voor in de smalle ruimte staat een videoscherm. Enkele kratten dienen als zitplaats. Via filmpjes vertellen gebroken mensen hun verhaal. Het zijn verhalen van afwijzing, pijn, onbegrip. Van heen en weer geslingerd worden tussen geloof en ongeloof. Van het zich bekneld voelen door regels over samenwonen of hoe een homoseksueel hoort te leven.

Er is een video van Bob Venus zelf te zien, want ook hij omschrijft zichzelf als een gebroken mens. De kunstenaar bewoog zich zowel in de charismatische beweging als in reformatorische kerken. Wat hem zwaar viel, zegt hij, was „het continue opboksen tegen kaders, tegen een cultuur van hokjesdenken. Ik maak kunst over mijn zoektocht naar God, kunst die vragen oproept. De prijs die ik daarvoor betaal, is dat ik voortdurend afwijzing ervaar van broeders en zusters. Er stromen heel wat boze e-mailtjes binnen”

Tien jaar geleden stond Bob Venus op een sinaasappelkistje in het centrum van Amersfoort. Iedereen moest het Evangelie horen, vond hij. „Gaandeweg ontdekte ik wat een dwaas ik was. Ik had helemaal geen liefde voor mensen, ik zag hen als een project.” Wat Venus met zijn ‘kerk’ voor ogen staat, is: mensen liefhebben en troost bieden. „Hun het gevoel geven dat ze er mogen zijn met hun pijn, in deze onvolmaakte kerk.”

De try-out, de aftrap van het project, had woensdagavond plaats in Bunschoten. Op een later tijdstip zal de kunstenaar zijn bierkrattenkerk opbouwen in de binnenstad van Amersfoort. Hij hoopt dat mensen naar elkaar gaan luisteren. „Veel zoekers gaan weg uit de kerk omdat er niemand naast hen gaat staan. Er zijn alleen antwoorden. Velen zitten, in eerste instantie, helemaal niet op antwoorden te wachten. Ik wil van Gods liefde vertellen. De rest laat ik aan God over. Als mensen meer willen weten, nodig ik hen uit voor een zinzoekersavond.”

Wat in uw kerk te zien en te horen is, kan christenen shockeren.

„Mensen van de kerk zijn mijn doelgroep niet en het is ook niet mijn bedoeling om hen te shockeren. Er zullen hier zoekers binnenkomen die zich gehoord en gezien weten. Hè hè, eindelijk, hier wordt mijn verhaal verteld. Als dat zo is, zit ik op de goede weg.”

Wie God liefheeft, wil Hem graag gehoorzamen. Dat aspect lijkt te ontbreken in dit project.

„Als een homoseksueel Gods onvoorwaardelijke liefde voelt, is de volgende stap misschien wel dat hij of zij met een theoloog gaat praten. Zonder mij er gemakkelijk van af te willen maken: dat zie ik niet als mijn taak. Tegelijk ben ik bang dat mensen in een gesprek met een dominee opnieuw een deuk oplopen. Ik heb behoorlijk veel gezocht naar wat waarheid is. Soms heb ik geen antwoord op die vraag. Op mijn Facebookpagina staat: I found the answer: open your arms. Open je armen. Voor mij is dat het antwoord. Ik denk dat God in levens wil werken. En ik mag iets maken waardoor Hij ruimte krijgt om dat te doen.”