Welke drama’s zich vervolgens afspelen binnen families, dat laat zich maar moeilijk beschrijven. Want een relatie verbreken is nog tot daar aan toe, maar zoiets vlak voor je trouwdag doen is een anticlimax ten top en buitengewoon schadelijk voor het contact daarna: een herkansing zit er meestal niet in. Niets is immers zo pijnlijk als in je mooiste kleren op de puinhoop van je leven te moeten zitten.

Het op losse schroeven zetten van de topontmoeting tussen de Amerikaanse president Trump en de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un heeft iets van zo’n ceremoniële anticlimax. Terwijl de internationale gemeenschap er in begon te geloven, klonk er deze week uit Pyongyang plots toch weer een ander geluid: toch maar niet. Nu zijn we na ruim 65 jaar wel bekend met de trucs die Noord-Korea bij onderhandelingen inzet. Een beproefde methode is de verwachtingen dusdanig hoog op te schroeven dat er een sfeer van euforie ontstaat, om vervolgens abrupt „nee” te verkopen, gevolgd door een „nou, vooruit dan maar”, met direct daaraan gekoppeld extra eisen die vooraf dienen te worden ingewilligd.

Noord-Koreaanse onderhandelaars zijn gehaaide psychologen die de westerse psyche zorgvuldig hebben bestudeerd. Vooral de kwetsbare plekken van westerse democratieën kennen ze. Daar kan, weten ze, onder druk van de publieke opinie een hoge verwachting niet zomaar worden teruggeschaald. Die dient koste wat het kost te worden gehonoreerd, ook tegenover een plots onwillige onderhandelingspartner die extra eisen op tafel legt. Noord-Koreaanse onderhandelaars zijn ware meesters in dit soort gedraai – zelf hebben ze immers geen last van kritisch meekijkend publiek.

Een slaatje slaan uit een top waaromheen een sfeer van oprechtheid hangt? De Noord-Koreanen hebben daar geen moeite mee, juist nu ze worden getroffen door harde sancties.

Maar ook de Amerikanen treffen blaam. Want de spontane vredestop van Trump en Kim kreeg vorige week een onverwacht grimmige invulling bij monde van de hoogste adviseur van de Amerikaanse president, John Bolton. Die wilde toch wel even gezegd hebben dat Kim op die spontane top zijn plek moet weten: dienstbaar in het inwilligen van Amerikaanse eisen.

Daarmee wreekt zich iets wat zo’n mislukte huwelijkssluiting ook parten speelt: gebrek aan gelijkgezindheid en vertrouwen. Waardoor een euforische top grond onder de voeten mist.

Soms is het beter dat tijdig uit te spreken. Ook voor staatshoofden geldt immers dat in je mooiste kleren op de puinhopen zitten een traumatische ervaring is, met voor de wereldvrede riskante gevolgen.