Zeventig. Het is als het gaat om getallen in de Bijbel het getal van de ultieme compleetheid.

Jacob trok met zijn zeventig nakomelingen naar Egypte om te ontkomen aan de hongersnood die woedde in het land Kanaan. Oftewel: een heel volk werd voor uitsterven behoed.

Zeventig helpers stelde Mozes aan op advies van zijn schoonvader.

De Heere Jezus deed hetzelfde toen hij zeventig mannen twee aan twee het land instuurde. Het was een compleet leger van helpers en getuigen.

Zeventig jaren duurde de Babylonische ballingschap. Een mensenleven lang, wil daarmee gezegd zijn.

Want is het niet Mozes die in Psalm 90 „de dagen onzer jaren” op zeventig stelt? Tachtig jaren leven we als we zeer sterk zijn. En alles wat daar nog bij komt, ach, het is moeite en verdriet, zegt de profeet.

Compleet

Zeventig staat in de Bijbel voor alles. Het omvat de gojim, de heidenen, de zeventig volkeren die er zijn naast Israël.

Een getal dat, volgens Deuteronomium 32:8, hetzelfde is als het getal van de zonen van Israël. Het Sanhedrin telde niet zomaar zeventig leden. Je zou kunnen zeggen dat in het Sanhedrin niet alleen het Joodse volk maar de hele wereld Jezus veroordeelde.

Zeventig stieren werden er geslacht op het Loofhuttenfeest. Voor ieder volk een. Israël wordt in deze getallensymboliek gezien als de middelaar van het heil voor de hele wereld.

Zeventig is zeven keer tien. Het kan niet completer.

Of toch wel? De Heere Jezus stelt namelijk dat volgelingen van Hem hun broeders niet zeventig keer, maar zeventig keer zeven keer hebben te vergeven (Mattheus 18:22). Het is alsof Hij zeggen wil dat er aan de compleetheid van de vergeving geen einde is. Eindeloos, eeuwig is het.

Land is af

Tal van christenen zien het zeventigjarig bestaan van Israël, puur vanwege het getal zeventig, als iets bijzonders. De staat Israël is de opbouwfase voorbij. Het is compleet. Het land heeft een hoog welvaartspeil, de economie floreert, het leger is sterk.

Wie de geschiedenis kent, weet dat Israël altijd al een wonder is. Ook sinds 1948. Een Godswonder in de eigenlijke zin van het woord.

De crematoria met die afschuwelijke namen rookten nog na toen in mei 1948 de Joodse Staat geboren werd. De wereld leek bijna versuft door de Holocaust en stemde in met een eigen tehuis voor de nog in leven gebleven Joden. Israël kreeg een adres, een plek op de wereldkaart. Vanaf het begin uiterst omstreden. Omdat vijanden van Israël nooit zullen toestaan dat het Joodse volk in vrede en rust wonen kan.

De actuele situatie in Israël mag er overigens een zijn van welvaart en economische groei, het is er zeker niet één van vrede. Zo bezien ruikt het naar inlegkunde om aan het zeventigjarig bestaan van de Joodse Staat meer gewicht te hechten dan aan de 69e verjaardag. Er is onrust alom. Ongelijkheid, dat ook. De kloof tussen arme en rijke Joden is in Israël groot en groeit. Om over de kloof in welvaart tussen Joden en Arabieren met een Israëlisch paspoort of Palestijnen in ”de gebieden” maar niet te spreken.

Israël is het mikpunt van haat, van terrorisme. Nog steeds. En steeds erger. Terroristen hullen zich in schaapsklederen, maar het blijven wolven. De naam van Israël moet uitgeroeid worden. Het volk moet van de aardbodem verdwijnen.

Licht onder de volken

En wat is er overgebleven van Israël als licht onder de volken? En hoe zit het met de talloze oproepen van de profeten om recht en gerechtigheid te doen? Is de terechte liefde van veel christenen voor het volk van Gods verbond, Zijn oogappel, soms niet veranderd in kritiekloze adoratie? Zodat zelfs de minste kritiek op het beleid van de regering in Jeruzalem al direct gelabeld wordt als antisemitisme?

En hoe gemakkelijk worden anderzijds mensen verdacht gemaakt de zogenoemde tweewegenleer aan te hangen als ze wijzen op de onveranderlijkheid van Gods beloften voor Zijn volk? En hoe zullen heftige discussies onder christenen over het wel of niet geldig zijn van de landbeloften het Joodse volk ooit tot jaloersheid verwekken zodat ze Jezus als Messias gaan erkennen? En hoe zal Israël als geheel behouden kunnen worden als ze Jezus niet erkent als de Messias? Hij is immers de Zoon van Israël zoals God het bedoelde?

Het bestaan van Israël is een wonder. Na Hitlers dood werd er een Joodse staat geboren. Dat te schrijven in een zin is al iets ontzagwekkends.

Die staat bestaat nu 70 jaren. Zeventig keer tien jaren.

Acht

Toch is niet dat getal zeventig het belangrijkst. Acht is een getal dat meer zegt over de toekomst van Israël. Op die dag gaat de blik van de aarde naar de hemel. God komt, met eerbied gesproken, op de achtste dag in het spel. Joodse jongetjes worden ten achtste dage besneden. Maar de achtste dag bestaat eigenlijk helemaal niet. Na de zevende dag begint de week in het alledaagse taalgebruik weer opnieuw met de eerste dag, de zondag. Jezus werd opgewekt op de eerste dag der week. Maar in Bijbeltaal is die dag de achtste dag. En precies een week later, na acht dagen (Johannes 20:26), verschijnt de Opgestane aan Zijn discipelen.

De achtste dag is Gods dag. Opstandingsdag.

Op de zevende dag van de wereldgeschiedenis zal, als de volheid van de heidenen is ingegaan, Israël Zijn Messias erkennen.

En dan komt de achtste dag. De dag die niet op de kalender staat. Dag die niemand weet en niemand kent dan God alleen.

Dag waarop alle beloften voor Israël en de volken voor altijd in vervulling zullen gaan.

Jongste dag. Dag zonder einde. Want die dag zal, zoals Augustinus schreef in ”De stad Gods” een dag zonder avond zijn.