Met vrienden door de bergen trekken
De Europese wandelroute GR5, een langeafstandswandeling van Hoek van Holland naar het Franse Nice, is een van de populairste wandelingen in Europa. Henk van Ooijen (67) uit Geldermalsen loopt met een groepje mannen ieder jaar een deel van de route. Tien jaar geleden zijn ze begonnen. Eind september dit jaar nemen ze het laatste deel voor hun rekening. „We moeten nog 153 kilometer, daar hebben we acht dagen de tijd voor.”
Van Ooijen loopt samen met broer Nelis van Ooijen en met vrienden Wim van de Wal en Cees Spek. Tijdens hun wandelvakanties maken ze lange dagen. Met een rugzak van 10 kilo op de rug. „En niks is vlak, je bent voortdurend aan het klimmen en dalen. Je moet echt getraind zijn voor je aan zoiets begint.”
Iedere dag staan ze om zes uur op om te beginnen aan de volgende etappe. Rond vijf uur ’s avonds arriveren ze meestal op de plek van bestemming: een trekkershut die op de route ligt. De afstanden zijn niet altijd even lang. „In de bergen tel je geen kilometers maar tijd. Soms moet je 2000 hoogtemeters op een dag overwinnen. Vorig jaar hebben we in de Alpen een keer zes uur gedaan over een afstand van 1500 meter.”
Inmiddels zijn de vrienden doorgewinterde wandelaars, maar aan het begin van de tocht maakten ze nog weleens een fout. Van Ooijen: „We zijn een keer in het voorjaar gegaan, maar dat was te vroeg. Veel hutten waren dicht en alles was nog één grote sneeuwmassa. Niet handig, want de route is onderweg aangegeven met wit-rode strepen op stenen en bordjes.” Omdat alles was ondergesneeuwd, hadden mannen geen idee waar ze naartoe moesten. „Toen hebben we de kaarten erbij gepakt en zijn we gewoon in een rechte lijn naar een bepaald punt gegaan. Achteraf bleek dat we over een bevroren meertje hadden gelopen, maar dat zagen we niet door de sneeuw. Levensgevaarlijk natuurlijk.”
Sinds die tijd gaan de vrienden later in het seizoen, als alle sneeuw weg is. Ondanks de ‘lange’ dagen geniet Van Ooijen van ieder moment. „Het uitzicht is prachtig. Je ziet alleen maar bergen om je heen.”
Hij laat een foto zien van een steenbok, van heel dichtbij genomen. „Kijk, die lopen langs het pad. Ze doen niets, ze schrikken hoogstens een beetje.”
Veel andere wandelaars komen ze niet tegen onderweg. Alleen ’s avonds in de trekkershutten praten ze wat met andere gasten – als die er zijn. „Soms koken we ons eigen potje, soms eten we met z’n allen. Dan zitten er veel verschillende nationaliteiten aan tafel.”
Half oktober zit de wandelroute GR5 er –als alles goed gaat– definitief op. Staat er al een nieuwe Europese route op het programma? „Ik denk het niet, ik ben inmiddels 67 jaar. Maar ik blijf sowieso wandelen. Samen met mijn vrouw ga ik nu het Pieterpad lopen, van zuid naar noord.”
Dit is het laatste deel van een zevendelige serie over wandelaars.
