Steinmeijer verzamelt dingen die hem „raken”, vertelt hij. „Dat kan iets uit de vijftiende eeuw zijn, maar één van de openingstentoonstellingen is ‘Ich bin ein Berliner’, met kunst uit Berlijn vanaf 1980. Dat vind ik dan ook weer schitterend.” Hij koopt in ieder geval nooit puur als investering: „echt nooit”.

Het museum is in een rentmeestershuis uit 1726 op landgoed Twickel. „Ik ben er in één klap op gevallen, op het gebouw en op de tuinen. Wel zijn we drie jaar aan het verbouwen geweest, dat zegt wel wat over de toestand waarin het zich bevond.” Dat opknappen deed hij samen met de Stichting Twickel, waarvan hij het museumgebouw en de tuinen huurt.

Steinmeijer kon zijn verzameling aanleggen dankzij zijn handel in onder meer tuinmeubelen en tuin- en huishoudtextiel. De ontwerpers die hij daarvoor aantrok zetten hem op het spoor naar de kunst. „Jan des Bouvrie en Frans Molenaar waren eigenlijk mijn kunstpeetvaders. Ze hebben me aan de hand genomen de wereld van de kunst in.” Hij is ze nòg dankbaar.

„Door kunst kom je op ruimere gedachten. Je krijgt een bredere kijk op jezelf, op je leven en op de wereld.” Verrijking wil hij ook voor de bezoekers van zijn museum. „Ik wil dat die na afloop een paar goede gevoelens meenemen.” Mensen kunnen er niet alleen een mooi plaatje of een fraai object verwachten, zegt Steinmeijer: „Het wordt een belevingsmuseum, door de combinatie van huis, kunst en locatie. In elke kamer komt ook andere kunst en na afloop kunnen de bezoekers met koffie of soep op het terras naar de kunst in de tuin kijken.”

Het tentoonstellingbeleid laat Steinmeijer grotendeels over aan directeur Gemma Boon, al wil hij zelf ook nog wel een vinger in de pap hebben. Zijn collectie en de kunst zijn hem te dierbaar om dat niet te willen, erkent hij.

Steinmeijer praat onbevangen over zijn museum, maar vindt zijn eigen rol eigenlijk niet zo gewichtig. Daarom noemde hij zijn beheerstichting in 2007 al ’No Hero Foundation". „Je had in die tijd een paar verzamelaars die je om de haverklap op tv zag. Het leek of het om die verzamelaars ging. Dat wilde ik anders.” De verzamelaar is ‘no hero’, vindt Steinmeijer: „De helden zijn de kunstenaars en de kunst.”