De Engelse Daily Telegraph stelt voor het aantal bisschoppen te verminderen. In honderd jaar tijd verdubbelde het aantal bisschoppen immers, terwijl het aantal plaatselijke voorgangers bijna tot eenderde terugliep. Toch is deze redenering niet juist. De huidige samenleving en de heersende cultuur met al hun problemen en vastgelopen relaties vergen extra zorg. Secularisatie en afnemend kerkbezoek vragen een intensiever benaderen met de boodschap van het Woord van God.

Dat geldt trouwens tevens voor Nederland. Ook hier verkeren tal van kerken in financiële moeilijkheden. Niet het verminderen van pastorale zorg en aandacht voor de mens in nood vormt de oplossing. Bezinning op de vraag hoe de postchristelijke mens valt te bereiken, komt eerst.

Eén ding is daarbij van groot belang. Welk woord draagt de kerk uit? Een horizontaal ’evangelie’? Een platvloerse, seculiere boodschap? Of Jezus Christus, gekruisigd en opgestaan om zondaren te leren wat echt leven inhoudt? Als dat niet het geval is, kan de kerk de discussie over geld beter uitstellen. Om zich te beraden op de overdracht van kern van het Evangelie.

Er bestaat trouwens nog een andere optie. De anglicanen hebben bisschoppen. Ook lutheranen richten de kerk op deze manier in. De Engelse kerk heeft een episcopale kerkorde. De bisschoppen -niet ouderlingen of predikanten- hebben een overheersende rol. Zij besturen de kerk van bovenaf. Dat is vergelijkbaar met de hiërarchie in de Rooms-Katholieke Kerk. Laat de Engelsen die structuur eens onder de loep nemen.

Laat ze overstappen op het presbyteriale stelsel, waarbij ouderlingen een belangrijker plaats hebben. Dan is de kerk van haar dure bisschoppen af. Niet omdat dit motief in is. Het is aan de orde van de dag „om de verantwoordelijkheid dieper in de organisatie te leggen.” Vanuit de optiek van medezeggenschap. Niet daarom. Maar omdat de presbyteriale orde beproefd en schriftuurlijk is.

Overigens vraagt deze methode veel inzet van betrokken vrijwilligers. Als een kerk bestaat uit papieren leden, functioneert de gereformeerde structuur nauwelijks. Dat legt opnieuw een link naar de boodschap. Heeft de predikant genoeg aan nominale christenen? Of dringt hij concreet aan op wedergeboorte, geloven in de praktijk van elke dag? Op de werkvloer. In het contact met de buurman. Bij het bezoeken van de winkel.

De discussie over het salaris van de bisschoppen in de Anglicaanse Kerk ontstond via een plaatselijke predikant, ds. Christopher Lilley uit Lincoln. Het is te hopen dat hij zich daardoor niet stinkende heeft gemaakt bij de bisschoppen. Ook voor gereformeerde christenen geldt trouwens dat korten op het salaris protest oplevert. Niet zonder reden bepleit minister Brinkhorst versobering van de vergoeding aan mensen die ontslag krijgen. Helaas lijken ook christenen in dit verband vrij snel naar de rechter te stappen en alles op alles te zetten.

Lilley zegt: „God heeft ons verschillende gaven gegeven om Hem te dienen. Waarom zouden sommige mensen meer verdienen, alleen omdat ze bijzondere gaven hebben?” Dat is een wijs argument. Maar het is heel menselijk om er boos over te worden. Er is sprake van een bijbelse lijn. Hoewel de apostel Paulus ook waarschuwt dat een arbeider z’n loon waard is. Het zou trouwens niet netjes zijn de zittende bisschoppen die hun tering naar de al jaren bestaande ruime nering hebben gezet, ineens te korten tot de helft.