„En al wat gij zult begeren in het gebed, gelovende, zult gij ontvangen.”

„Als ik oprechtheid heb”, zal misschien iemand zeggen, „welke behoefte is er aan gebed? Waarom is er nog een gebed nodig, aangezien deze eigenschap voldoende is om alle dingen op de juiste wijze te sturen? Hij Die van plan is om alle dingen te geven, weet toch wel welke zaken wij behoeven?” Echter, het gebed is geen geringe liefdesband met God. Het brengt bij ons een vertrouwdheid in de persoonlijke omgang met God teweeg en leidt tot liefde voor de wijsheid. Als iemand die met een bewonderenswaardige man omgaat al veel vrucht plukt uit dit contact, veel meer nog is dit het geval bij de voortdurende persoonlijke omgang met God. Maar wij kennen de meerwaarde van het gebed niet zoals het zou moeten omdat wij onvoldoende nauwgezet ermee bezig zijn, noch van het gebed gebruikmaken volgens de wetten van God. Want als we met mensen in gesprek willen gaan die hoger geplaatst zijn dan wij, dan hebben wij toch én onze presentatie én onze kleding en al het andere netjes in orde gebracht, zoals verwacht wordt? Vervolgens gaan we in gesprek. Maar als we tot God naderen, dan lopen we te gapen, we krabben ons achter de oren, we staan wat rond te draaien, en we geven ons over aan verstrooiing en vermaak. Terwijl onze knieën op de aarde liggen, dolen we rond op de markt.

Johannes Chrysostomus, priester te Antiochië

(”Homiliën”, circa 390)