Uitgangspunten van de Wmo zijn onder meer zelfredzaamheid en participatie. De samenwerking tussen gemeenten en hulpverleners lijkt toe te nemen sinds de invoering van de wet, maar verloopt niet altijd soepel. Voor hulpvragers en professionals is niet altijd duidelijk waar zij met een vraag terecht kunnen en welke instantie waar verantwoordelijk voor is. De uitvoerders van de wet lopen ook tegen praktische problemen aan. Zij vinden bijvoorbeeld het begrip zelfredzaamheid moeilijk op bepaalde groepen toepasbaar, zoals mensen met ggz-problematiek of dementie.

Daarbij komt dat de uitgangspunten van de wet lastig meetbaar zijn, waardoor er geen duidelijke resultaten in zicht komen.

In oktober vorig jaar wees het SCP er in een rapport nog op dat veel mensen die bij de gemeente aankloppen voor hulp niet tevreden zijn. Bij een vijfde tot een kwart van hen worden de problemen op het gebied van huishoudelijke hulp en ondersteuning onvoldoende opgelost.