Eén van de personen in het boek is de Nederlandse scholiere Terra, die dol is op kleren, helemaal als die voor een habbekrats te scoren zijn. De andere figuur is het Indiase meisje Indira, dat is geronseld voor een spinnerij, waar ze een zwaar leven heeft. Terra’s tante, die bij de FNV werkt, nodigt haar nichtje uit om mee te gaan naar India.

Cazemier en Letterie waren een klein jaar geleden twee weken in Tirupur, een grote stad in de deelstaat Tamil Nadu. „We hebben er 75 meisjes gesproken”, vertelt Letterie. De gesprekken werden mogelijk gemaakt door de Indiase sociale organisatie Safe. „Die meisjes wisten niet dat het voor een boek was, we deden ons voor als zomaar geïnteresseerden.” Hun werkgevers kwamen ook niets te weten. „Safe betaalde vaak hun salaris voor die dag, zodat ze dat geld ook niet misliepen.”

De ervaringen van de meisjes zijn op een niet te herleiden manier gebruikt voor de figuur Indira. De schrijfsters waren geschokt door wat ze hoorden. „Je zit tegenover jonge meisjes, meisjes zoals ze hier ook zijn. Die vertellen dan dat ze sinds hun elfde werken, zes dagen per week, twaalf uur per dag. En dat zijn dan de gewóne ervaringen. Er was ook een meisje dat een vinger had verloren in een machine. Ze kan niet meer werken en krijgt geen salaris meer, terwijl haar familie van haar afhankelijk is.”

De schrijfsters snappen ook wel dat tieners hier er leuk uit willen zien voor niet al te veel geld. Daarom geven ze in het nawoord ook tips, voor bijvoorbeeld het houden van kledingparty’s waarbij je kleren ruilt.

Ploegsma organiseert naar aanleiding van de publicatie op 25 januari samen met de FNV een scholierendebat op het Fons Vitae Lyceum in Amsterdam.