Na mijn opleiding kon ik direct aan de slag als ICT-servicemonteur. Ik heb ook nog een tijdje voor de klas gestaan als docent wiskunde, maar dat was gelet op mijn opleiding niet de juiste keus. Toen ben ik weer de ICT in gegaan. Ik kreeg de kans om te switchen naar de commerciële kant. Die uitdaging heb ik met beide handen aangepakt.

Ik wilde altijd al zelfstandig ondernemer worden. Het zou iets in de dienstverlening moeten worden, maar het liep anders. Ruim drie jaar geleden vertelde een klant me dat hij een aantal activiteiten wilde verkopen. Hij bezat een handelsbedrijf in tuinkamers, veranda’s en blokhutten. Ik ben erin gestapt en heb me toegelegd op de bouw van precies op maat gemaakte oranjerieën. Ook vragen bedrijven steeds vaker naar inpandige kassen die je als kantoorruimte kunt gebruiken.

Ik werkte toen ik nog in loondienst was vaak over, ongevraagd. Dan ging ik door en maakte soms wel vijftig of zestig uur per week. Mijn vrouw stond erachter dat ik dit bedrijf startte. Toen hebben we afgesproken om de uren die ik aan het werk besteed, te beperken. Maar ongemerkt vervagen in de loop van de tijd de grenzen tussen zakelijk en privé. Dan sluipt overwerk er snel in en ga je weer naar zestig uur per week. Voorheen kon ik nog nee zeggen, nu heb ik soms geen keus.

Roze wolk

In het begin zat ik op de roze wolk van de vrijheid; van het gegeven dat ik zelf de strategie kan en mag bepalen. Maar er kwam veel meer op me af dan ik had kunnen denken. Je bent als ondernemer verantwoordelijk voor de projecten en de klanttevredenheid, je hebt met leveranciers te maken, met afspraken, met tal van personele zaken.

We werken –parttimers en fulltimers opgeteld– met vier man. Daarnaast huur ik regelmatig zzp’ers in. Vorig jaar ben ik vanwege wisselingen in het personeel zelf de planning erbij gaan doen en daarnaast ook montagewerk. De kleinsten –we hebben vijf kinderen in de leeftijd van 5 tot 13 jaar– zag ik in die periode alleen als ze al op bed lagen.

Mijn vrouw maakt het pand schoon en doet de huishouding. Een bewuste keus. Maar ik heb ook mijn verantwoordelijkheid. Zo was ik bij het afzwemmen van een van de kinderen. Ook als er bijvoorbeeld belangrijke gesprekken zijn op school wil ik erbij zijn. Die uren moet ik echter ’s avonds weer inhalen.

Om meer rust te krijgen, heb ik onlangs met m’n vrouw afgesproken op zaterdag vrij te zijn en besloten om mijn telefoon vaker te laten liggen. Ongemerkt kijk je erop en zie je weer dingen voorbijkomen. Dan ben je toch weer aan het werk. We hebben afgesproken om op zondag niet over zakelijke beslommeringen te praten. Daarnaast heb je ook je gedachten. Zelfs in de kerk kun je, haast ongemerkt, bezig zijn met projecten.

Ik bouw vooral aan evenwicht en rust in de zaak. Groei is prima, maar graag wel voetje voor voetje. Er wordt me wel gezegd dat ik extra personeel moet aannemen. Dat zijn stappen die je weloverwogen moet nemen en die nieuwe besognes met zich meebrengen.

Droom

Werken is een plicht en voor mij ook een droom, maar telkens weer moet je beseffen dat niet alles kan en mag wijken wanneer er overgewerkt moet worden.

Soms vraag ik me af of ik dezelfde keus weer zou maken. Ik denk het wel, ook voor het gezin. Bovendien doe ik dit heel graag, het werk heeft prachtige kanten. Soms krijg ik dingen waar ik zelf niet eens, althans niet in mijn gebed, om vroeg. Dit kwam op mijn pad, en dan moet ik berusten in de wijze waarop God het bestuurt.

Loopbaan Henri van Asselt

Henri van Asselt volgde de mbo-opleiding ICT aan het Hoornbeeck College. Later deed hij aanvullende commerciële trainingen. Hij werkte als servicemonteur, stond een jaartje als docent wiskunde voor de klas en werd weer servicemonteur. Bijna drie jaar geleden nam hij Buytenshuys –een handelsonderneming in blokhutten, veranda’s en tuinkassen– over. Van Asselt levert nu vooral maatwerk op het gebied van oranjerieën en veranda’s. Hij is gehuwd met Dirma Stobbelaar. Samen hebben ze vijf kinderen. Het gezin is aangesloten bij de hervormde gemeente in Elspeet.