Column (Jan van Klinken): Losers
De vroegere VVD-coryfee Bolkestein introduceerde in de politiek het begrip pleefiguur. Hij had het over het vooruitzicht dat Pim Fortuyn minister-president zou worden. Hij zag hem al staan te midden van Europese grootheden en kon alleen al bij dat idee zijn afschuw niet bedwingen. Ons land zou dan volgens hem een pleefiguur slaan. Het is een begrip dat absoluut tot de verbeelding spreekt, al zou ik niet weten waaraan je precies denken moet, maar omdat u zo dadelijk wellicht nog de maaltijd gebruikt wil ik dat maar zo laten.
In deze laatste column van 2017 gaat het over de grootste pleefiguren oftewel losers van het afgelopen jaar. Winnaars zoals het aanstormende talent Dijkhoff van de VVD en Klaver van GroenLinks krijgen al genoeg aandacht. En zeg zelf, wat is een jaar zonder de grootste loser?
Wie van deelname is uitgesloten, is Fred Teeven. Hij is als buschauffeur geëindigd en dat lijkt een afgang maar dat is niet zo want de busbaan was een langgekoesterde wens. Zouden veel meer mensen moeten doen: hun jongensdroom volgen.
Iemand die uiteraard hoog scoort, is The Donald. In het begin van zijn ambtsperiode had hij nog wel aanhangers, ook in Nederland, maar vervolgens heeft hij zijn uiterste best gedaan om die een voor een kwijt te raken. Zijn meest spraakmakende stunt was wat mij betreft het ontslag van de FBI-topman die onderzoek deed naar de Russische connecties van de president en zijn team. Zoiets heet in verhullend taalgebruik machtsmisbruik. Er zijn politici om minder heengezonden.
De volgende nominatie is voor de Turkse president Erdogan. Zijn miljoenen aanhangers beschouwen hem als een held, maar dat zegt meer over hen dan over hem. Laat ik me beperken tot zijn reactie op de boycot van twee Turkse ministers die hier reclame wilden maken voor het voorstel om Erdogan dicta- toriale bevoegdheden te verlenen. De Turkse president noemde ons toen met droge ogen „een nazi- overblijfsel” en „fascistisch.” En dat terwijl het hele rechtsbestel in Turkije op zijn grondvesten staat te schudden. Je moet maar durven.
Laatste in de rij zijn de politici van Sint Maarten die protesteerden tegen de wijze waarop onze regering steun wilde verlenen aan de wederopbouw van het eiland. Nederland was best bereid om een flinke duit in het zakje te doen, maar dan moest wel een commissie van betrouwbare mensen toezien op de verdeling van de gelden. En daar was een aantal politici het luidkeels mee oneens. Die hadden die kolossale geldstroom graag naar de eigen zakken geleid. Zij verdienen dan ook de hoofdprijs in deze verkiezing. Zou met Irma tegelijk hun schaamtegevoel zijn weggewaaid?
