„En zij baarde haar eerstgeboren Zoon en wond Hem in doeken en legde Hem neder in de kribbe, omdat voor hen geen plaats was in de herberg.”

Kom, gelovig volk des Heeren! Nu naderen wij dat zalig Elim der verkwikking. Wij zijn in de geest in de stal van Bethlehem. Wij staren op die nederige kribbe en wij zien op het Kind, gewonden in doeken, maar niet om ons te ergeren aan die nederige omstandigheden. Nee, in het Wonderkind Dat daar neerligt zien wij het rustpunt waarin al Gods beloften samenlopen. In Hem zien en gevoelen wij dat God geopenbaard is in het vlees. Ja, wat nog meer zegt: met wegzinking in onze onwaardigheid gevoelen wij het dat de straf, die ons de vrede aanbrengt, reeds in deze nederige geboorte op Hem rust.

Maar zalig voorrecht, wij mogen er ook tot roem van vrije genade bij voegen: „Door Zijn striemen is ons genezing geworden.” De volheid des tijds is daar en Maria, de gezegende onder de vrouwen, baart haar eerstgeboren Zoon. Hij mocht met het hoogste recht die titel en dat karakter voeren omdat Hij toch is de Eerstgeborene van alle creaturen en tevens de Erfgenaam van alle dingen.

Ds. D. A. Detmar, predikant te Ede

(”Enige eenvoudige Godvruchtige oefeningen, tot opwekking, bemoediging en vertroosting”, 1828)