„Hij zal ingaan in de vrede; zij zullen rusten op hun slaapsteden, een iegelijk die in zijn oprechtheid gewandeld heeft.”

Wij lezen: „De rechtvaardige komt om, en daar is niemand die het ter harte neemt, en de weldadige lieden worden weggeraapt, zonder dat er iemand op let, dat de rechtvaardige weggeraapt wordt vóór het kwaad”, Jesaja 57:1. En dan volgt: „Hij zal ingaan in de vrede; zij zullen rusten op hun slaapsteden, een iegelijk die in zijn oprechtheid gewandeld heeft.” O, de dood is een verandering die een ziel brengt tot een rust die nooit verstoord zal worden. De dood brengt de ziel naar bed. Dit was het wat Paulus deed verlangen om „ontbonden en met Christus te zijn” en wat de Korintiërs deed zuchten om verlossing.

De woorden van de gezegende Cooper zijn het waard om door ons in gedachtenis gehouden te worden: „Menige dag heb ik met tranen uitgezien naar mijn sterfdag. Niet uit ongeduld of uit wantrouwen, maar omdat ik vermoeid ben van de zonde, en bevreesd ben er in te vallen.” U weet hoe de martelaren de staak omhelsden en iedere boodschapper van de dood die tot hen kwam, verwelkomden, en in hun handen klapten in het midden van de vlammen.

De dood is de kroningsdag van de gelovige, het is zijn huwelijksdag. Hij is een rust van de zonde, een rust van smart, een rust van beproevingen in het nieuwe Jeruzalem, in de vreugde zijns Heeren.

Thomas Brooks, predikant te Londen (”De sterfdag van een gelovige is zijn beste dag”, 1672)