Een collega vertelt me de volgende dag dat hij aan z’n taks zit. Te veel werk, te weinig tijd en slaap. Dat soort dingen. „Wat moet ik nou?” is zijn verzuchting. „Wil je het echt weten?” vraag ik. En er borrelen spontaan wat ideeën naar boven. Adviezen die ik hoognodig zelf eens ter harte zou moeten nemen.

Soms lijkt het leven simpel. En het rare is, dan gaat het meestal om het leven van een ander. Als een paar kinderen voor je in de kerk maar blijven praten, weet je precies wat hun ouders zouden moeten doen om hun kroost weer geconcentreerd de dienst te laten volgen. En je fluistert hun jouw pedagogische raadgevingen al bijna in.

Tot je een week later in diezelfde bank zit, met jouw kinderen die maar blijven draaien. Je zucht, deelt wat snoepjes uit en hoopt maar dat de dienst snel afgelopen is. Terwijl de mensen achter je hoogstwaarschijnlijk precies wisten hoe ze de situatie hadden moeten oplossen.

Ik geloof dat het spreekwoord over de beste stuurlui een grotere kern van waarheid in zich heeft dan vaak wordt gedacht. Het is behoorlijk arrogant als je denkt het beter te weten. En meestal kun je de woorden die al op je lippen liggen, beter inslikken.

Zitten we zelf in een situatie waar we niet uitkomen, dan is het wel handig om advies te vragen aan een vriend, vriendin, collega of iemand anders die de situatie met een frisse blik bekijkt. En niet lijkt te verdrinken in alle gevoelens die bij je bovenkomen als je in de sores zit.

Ik deed ooit een oefening met twee stoelen. Ik zat in de ene en naast mij stond een leeg exemplaar. Dat was de stoel van de buitenstaander. We werden gevraagd een situatie in gedachten te nemen waar we niet uit kwamen en eens van plaats te wisselen. Wat zou je adviseren als je op de plek van de ander zat? Boeiend wat daar uit kwam.

Ook heel belangrijk: vergeet niet dat we behalve stuurlui op aarde een Stuurman in de hemel hebben. Die heel ons leven overziet. Goede vaart!