„Beter is (…) de dag des doods dan de dag dat iemand geboren wordt.”

De dood is een verandering van gezelschap. De beste die op deze aarde ademhaalt, moet hier met de goddelozen leven en omgaan. Dat is een deel van hun ellende. Het is hun als een hel aan deze zijde van de hemel. Ik heb gelezen van een goede vrouw, die nabij de dood uitriep: „O Heere, laat mij niet naar de hel gaan, waar de goddelozen zijn, want Gij weet dat ik in de tijd van mijn leven afkerig geweest ben van hun gezelschap.”

Deze afkeer had ook Davids ziel aangegrepen, want hij zegt: „O wee mij, dat ik een vreemdeling ben in Mesech, dat ik in de tenten Kedars woon” (Psalm 120:5).

Zo ook Jeremia: „Och, dat ik in de woestijn een herberg der wandelaars had; zo zou ik mijn volk verlaten en van hen trekken; want zij zijn allen overspelers, een trouweloze hoop” (Jeremia 9:2).

Daardoor werd Lots rechtvaardige ziel gekweld en verscheurd. Wij lezen van hem: „Want deze rechtvaardige man wonende onder hen, heeft dag op dag zijn rechtvaardige ziel gekweld door het zien en horen van hun ongerechtige werken” (2 Petrus 2:8). Het woord kwellen kan ook vertaald worden door pijnigen. Lots ziel werd gepijnigd door het zien van de werken der goddelozen.

Maar de dood zal zijn een verandering van gezelschap. De gelovige verwisselt het gezelschap van goddelozen, met het gezelschap der engelen.

Thomas Brooks, predikant te Londen (”De sterfdag van een gelovige is zijn beste dag”, 1672)

Thomas Brooks

Thomas Brooks werd rond 1608 geboren in Engeland. Hij studeerde in Cambridge, werd daarna vlootpredikant en veldprediker. In 1648 werd hij bevestigd als predikant in Londen, waar hij achtereenvolgens twee gemeenten diende, St. Thomas Apostle Church en St. Margaret’s Church. Bij de invoering van de ”Act of Uniformity” (1662) werd Brooks samen met ruim 2000 andere predikanten afgezet. Hij was een belangrijke puriteinse godgeleerde die veel geschreven heeft. Enkele werken van hem verschenen ook in het Nederlands. Thomas Brooks overleed in 1680.