„Beter is een goede naam dan goede olie, en de dag des doods dan de dag dat iemand geboren wordt.”

Wanneer een gelovige sterft, verwisselt hij de aarde voor de hemel, een woestijn voor Kanaän, een Egypte voor een land van Gosen, een ashoop voor een paleis. Daarentegen wordt van Judas gezegd dat „hij heenging in zijn eigen plaats” (Hand. 1:25). Een ziel die zonder Christus vertrekt, gaat niet naar boven, maar naar een plaats die daar ver beneden is. Maar wanneer een gelovige sterft, gaat hij naar het beloofde land. De hemel, de boezem van Christus, is zijn plaats.

Zolang een gelovige op aarde is, is hij nog niet thuis. Zijn ziel is nog werkende en zwoegende, en hij kan niet rusten vóór hij ingaat in de rust. Paulus gaf er blijk van dat hij dat goed verstond, toen hij zei: „Ik heb begeerte ontbonden te worden en met Christus te zijn” (Filippenzen 1:23). Alsof hij zei: „Ik zou graag het anker lichten, het zeil hijsen en naar huis stevenen.”

Om die reden zuchtten die kostelijke zielen waarvan wij in 2 Korinthe 5:2 lezen: „Want ook in dezen zuchten wij, verlangende met onze woonstede die uit de hemel is, overkleed te worden.” Zolang wij namelijk in het lichaam zijn, wonen wij uit van de Heere (vers 6). Wij hebben onze bestemming nog niet bereikt, en daarom zuchten wij om thuis te zijn, wat betekent in de hemel te zijn, in de boezem van Christus, onze meest gewenste woning.

Thomas Brooks, predikant te Londen (”De sterfdag van een gelovige is zijn beste dag”, 1672)

Thomas Brooks werd rond 1608 geboren in Engeland. Hij studeerde in Cambridge, werd daarna vlootpredikant en veldprediker. In 1648 werd hij bevestigd als predikant in Londen, waar hij achtereenvolgens twee gemeenten diende, St. Thomas Apostle Church en St. Margaret’s Church. Bij de invoering van de ”Act of Uniformity” (1662) werd Brooks samen met ruim 2000 andere predikanten afgezet. Hij was een belangrijke puriteinse godgeleerde die veel geschreven heeft. Enkele werken van hem verschenen ook in het Nederlands. Thomas Brooks overleed in 1680.