Zijn grote studeerkamer staat propvol boeken, keurig geordend. Er is geen plekje onbenut. Op het tafeltje ligt ”Verlangen naar God” van John Piper. Aan de wand is nog net ruimte voor enkele foto’s en kunstwerken, van de Oude Kerk in Delft onder andere.

„Deze kerk heeft mijn hart”, zegt de predikant. „Daar preek ik het liefst: de warme sfeer, prachtige ramen, het mooie orgel. Als ik ernaartoe ga, kom ik langs de Prinsenhof, de plek waar Willem van Oranje heeft gewoond. Dat doet me wat. En dan die mooie klank van de zware kerkklok…”

Nieuwe kerk

Doorgaans preekt ds. Liefting ’s zondags één keer in Delft. Zijn wijkgemeente, Maranatha, heeft naast diensten in twee wijkkerken iedere zondag ook een dienst in de Oude of de Nieuwe Kerk.

De Nieuwe Kerk –die deze week een feestweek houdt in verband met de heringebruikname– hééft ook iets. Ds. Liefting „kan genieten van de kerktoren, die zo mooi afsteekt tegen de blauwe lucht, en van de prachtig gerestaureerde kerk, waarin het grafmonument van Willem van Oranje en de koninklijke grafkelder te vinden zijn. Als historicus vind ik het heel bijzonder om in deze historische stad te mogen staan.”

Dat had hij niet gedacht toen hij jong was. Zijn vader zag graag dat hij de boerderij, tussen Barneveld en Lunteren, zou overnemen, maar begreep al snel dat zoon Henk niet erg geschikt was voor het boerenwerk. Daarom mocht hij verder leren.

De „echte omslag” in zijn leven kwam toen hij als 27-jarige onderwijzer evangelisatiewerk deed op een camping in Ouddorp. Tijdens een Bijbelstudie vroeg de voorganger aan de aanwezigen of ze zelf de Heere Jezus kenden. „Dat sloeg diep in.”

De daaropvolgende geestelijke gesprekken met de teamleiding werden onvergetelijk voor hem, zegt ds. Liefting. „Toen is het verlangen geboren om predikant te worden, en ook anderen tot de Heere Jezus te mogen brengen. Na dit enkele jaren te hebben laten „overwinteren en overzomeren” ging ik de zaterdagopleiding in Utrecht volgen. Dat was een hele klus, naast een baan en een groeiend gezin.”

Van Nijkerk, waar hij leraar geschiedenis was, ging het naar het westen van het land, eerst in een dorpsomgeving, daarna naar een kleine stad en ten slotte naar een vrij grote stad. „Veluwenaren hebben iets afwachtends. Dat herken ik nog wel als ik er preek of een lezing houd. Zonder van de waarde daarvan iets af te doen, moet ik zeggen dat ik het ontgroeid ben en directer en opener ben geworden. Daar voel ik me goed bij. In Delft bestaat een aanzienlijk deel van de kerkgangers uit studenten en oud-studenten. De open contacten met hen geven me veel voldoening. Het is mooi om met hen door te spreken over actuele geloofsvragen.”

Delft is een sterk geseculariseerde stad. In zekere zin is ds. Liefting de kerkelijke verlegenheid voorbij. „Op zondag op weg naar de Nieuwe Kerk loop ik bewust, in mijn zwarte kostuum, over het Marktplein heen, waar het in de zomer wemelt van de toeristen. Het is veelzeggend als te midden van zo’n setting de kerkklokken luiden en kerkgangers hun weg zoeken naar het oude godshuis. Het is heel belangrijk om als kerk daar present te zijn. Het wordt absoluut opgemerkt.”

Profetische prediking

Inhoudelijk is de kerk de verlegenheid niet altijd voorbij, vindt de predikant, lid van het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond. „Als het gaat om relaties, huwelijk en gezin is er nog een lange weg te gaan en moeten we meer uit onze verlegenheid stappen. We hebben in Nederland met een volgroeide vrucht van de verlichting te maken. Steeds meer mensen vinden bijvoorbeeld alternatieve relaties acceptabel, ook in de kerk. Wat de Bijbel zegt, staat voor velen op één lijn met wat de cultuur, de wetenschap, het gevoel en de media zeggen. En als de Bijbel een ander geluid laat horen, worden teksten nogal eens via hermeneutische regels precies andersom uitgelegd. Het „Alzo spreekt de Heere” wordt steeds meer vergeten. Laten we als gereformeerde gezindte niet in onze schulp kruipen maar uitkomen voor onze overtuiging.”

Hij erkent dat dit in ethische kwesties nogal eens spanning met zich meebrengt. „Het gaat over mensen die je kent en van wie je de worsteling ziet. Als pastor voel ik me daar intens bij betrokken. Maar ik zie geen Bijbeltekst die ruimte geeft voor, bijvoorbeeld, de homoseksuele praxis, hoewel ik ook inzie dat het niet goed is dat de mens alleen is. Ik pleit voor een veilige kerk, maar ook voor een heilige kerk.”

Deze tijd heeft dringend behoefte aan profetische prediking, zegt ds. Liefting. „Een Geestbetrokken en Geestdoortrokken prediking, die de boodschap van God doorvertaalt naar en toepast op de concrete situatie van vandaag, zonder dat die aangepast wordt aan de heersende cultuur. Een gezaghebbende prediking die harten raakt, ontmaskert, misstanden en dwaalleringen blootlegt, die oproept tot bekering en geloof, maar die ook liefdevol bij de hand neemt naar de God van zaligheden. Het doel is dat de hoorders Hem kennen en grootmaken en in Hem hun levensvreugde vinden.”

Ds. H. Liefting met emeritaat

Hendrik Liefting werd op 21 februari 1952 in Lunteren geboren. Hij werd onderwijzer op een basisschool in Wekerom en onder andere leraar geschiedenis op een middelbare school in Nijkerk voordat hij zijn studie theologie in Utrecht begon.

In 1993 deed hij intrede in de hervormde gemeente van Nieuwland en Oosterwijk, in de Vijfheerenlanden. Daarna volgden Schoonhoven (1998) en Delft (2005). Zondag preekt hij in de Nieuwe Kerk afscheid in verband met zijn emeritaat. Het echtpaar Liefting, dat vijf kinderen en zes kleinkinderen heeft, gaat in Gouda wonen.

Lees ook in Digibron:

Ds. H. Liefting doet intrede in Delft (De Waarheidsvriend, 10-11-2005)

Ds. Liefting neemt afscheid van Schoonhoven (De Waarheidsvriend, 20-10-2005)

Bevestiging en intrede ds. H. Liefting te Schoonhoven (De Waarheidsvriend, 25-06-1998)

Ds. H. Liefting neemt afscheid van herv. Nieuwland (Reformatorisch Dagblad, 08-06-1998)

Kandidaat drs. H. Liefting bevestigd in de hervormde gemeenten van Nieuwland en Oosterwijk (De Waarheidsvriend, 21-10-1993)