„Uw weg was in de zee, en Uw pad in grote wateren.”

God wordt in de weg van verlossing door Zijn volk dikwijls niet gekend voordat zij de uitkomst ervaren. Dat doet de Heere om veel wijze redenen, en vooral opdat zij Hem alleen de eer toebrengen wanneer Hij hen doet zien door welke wonderbare wegen Hij de verlossing voor hen bereidt. De wegen van God met Zijn volk zijn niet altijd te doorgronden. Soms is Zijn weg als in de zee en Zijn pad in grote wateren. Dan is het een diepte die men niet kan doorgronden en waarin men van verwondering zichzelf moet verliezen. Hieruit merken wij op dat hoe donker en verward het er ook uit mag zien en hoe benauwd en gejaagd het volk des Heeren zich daaronder ook bevindt, de Heere hen aan het einde daarvan doet verstaan dat het alleen liefde is dat Hij zulke wegen met hen gaat. Want God leidt hen weleens in de zee, maar Hij leidt hen ook als een kudde schapen, met veel meer tere zorg over hen dan een aardse herder doen kan. Als de Heere Zijn kinderen wil verlossen uit grote ellende gebruikt Hij daartoe soms zwakke schepselen. Hij doet het hier door de hand van Mozes en Aäron. Daarmee wil God tonen dat Hij alleen hulp en redding kan schenken, opdat zij tot Hem hun toevlucht zouden nemen, en niet tot het schepsel, om rust te zoeken.

Jacobus Koelman,

predikant te Sluis

(”Preek over Psalm 77:20 en 21”, 1673)