„Chaos, geschreeuw, ontploffingen en kogels, je hoorde het bijna elke nacht. Hoe kun je dan als vader van kinderen slapen?”, vertelt priester Athanasios (37) over de situatie in de Syrische stad Homs, waar hij de afgelopen zes jaar de burgeroorlog meemaakte.

Athanasios vluchtte met zijn gezin en zag onderweg vreselijke dingen op straat. Hij kreeg de opdracht om de vluchtelingen op te vangen die konden ontsnappen en moest gewonden naar het ziekenhuis brengen. „Sommigen stierven onderweg onder mijn handen.” Athanasios redde christenen uit de vernietigde dorpen in de omgeving. „De kerk was de eerste plek waar men naar toe vluchtte. Het geluid van de liederen was daar soms sterker dan dat van de raketten.”

Test

Waar was God in deze oorlog, die nog steeds voortduurt? Veel christenen hebben hun geloof in God verloren, merkt Athanasios op, maar vele anderen zeiden: „Het is een test van ons geloof. Ook al zal Hij ons niet redden, Hij blijft onze God. Hij zal ons nooit in de steek laten.”

De kerk is het Lichaam van Christus en Christus is het Hoofd, aldus de Syrische priester. „De kerk zal lijden, maar blijft onwankelbaar. Zij is gebouwd op de rots, Christus. Christenen worden overal in de wereld onderdrukt, op verschillende manieren. Hoe kunnen zij vast blijven in hun liefde tot Christus? Christus gaf één gebod: elkaar lief te hebben.”

Velen lijden in Syrië, velen zijn omgekomen, zegt Athanasios. „Hoe zou de kerk zijn de komende tijd? Wie durft te zeggen: ik ben met en voor Christus? De kerk is een groep mensen gevuld met de goddelijkheid van God. Christus is getrouw en Hij zal altijd mensen sturen die Zijn volk gaan redden. De kerk zal nooit falen als wij trouw blijven aan Christus en vasthouden aan de leer van de apostelen.”

Bewogenheid

Jurjen ten Brinke, voorganger van Hoop voor Noord, een multiculturele kerk in Amsterdam-Noord, merkt op hoe hij tijdens een recente reis in Myanmar getroffen werd door de bewogenheid van de christenen die daar onder druk leven. Ten Brinke leest het gedeelte uit Exodus 3 voor waarin God aan Mozes Zijn naam bekendmaakte: Ik ben die ik ben, of: Ik zal er zijn. „God was bewogen met het volk van Israël en zag hoe de mensen leden. Hij nam Zelf het initiatief. Hij legde die bewogenheid in het hart van Mozes. Mozes, dat kleine mannetje, is ineens, na enkele strubbelingen, vol van moed en passie. Gods bewogenheid zet ons in beweging, net zoals bij Mozes.”

De bewogenheid van God is iets anders dan dat jíj aan de slag gaat voor de verdrukte kerk, zegt Ten Brinke. „Onze broeders en zusters hebben geen medelijden nodig. Het is belangrijk dat je er bent, dat je bidt, niet vanuit de idee: ik moet hen redden, maar dat je beschikbaar bent. Niet jouw wil tot redden is belangrijk, maar Gods bewogenheid.”

Christenen missen vaak passie, lopen weg van druk, vindt Ten Brinke. „Druk is niet erg. Het grote gevaar is niet de islamisering, maar onze eigen afval, onze vrijheid, die geleid heeft tot individualisme. Een van de doelen van Open Doors is: aan wereldevangelisatie doen. Ik hoop dat je vandaag bemoedigd wordt, maar dat het ook schuurt. Deel maar uit van de liefde van Christus die jij hebt mogen ontvangen.”

Muskathlon

Henk Stoorvogel licht het project Muskathlon toe dat zich keert tegen armoede in de wereld en christenen wereldwijd opzoekt. Hij verwijst naar de jonge Mozes. „Hij had het vermogen tot interventie, hij sprong er steeds weer tussen. De passie brandde in zijn hart. Maar God krijgt hem later bijna niet meer de woestijn uit. Zijn vuur wordt een waakvlammetje. God moet praten als Brugman om hem weer bij zijn roeping te krijgen. Je kunt je heilige overtuiging ook gemakkelijk verliezen.”

Pijn

De 23-jarige Frederick Gitonga uit Kenia ontsnapte twee jaar geleden aan de dood tijdens een grote aanslag van al-Shabaab op zijn universiteit, op 2 april 2015. Ruim honderd studenten raakten gewond en meer dan 147 christenen kwamen om.

Christenen waren die dag vroeg opgestaan voor het gebed, toen ineens mannen in de gebedsruimte opdoken en met kogels sproeiden, zo vertelt Gitonga tijdens de Open Doorsdag. „Terwijl zij aan het schieten waren, waren de gelovigen aan het bidden. Hoe meer kogels, hoe harder ze gingen bidden. Ik werd wakker van de schoten. De campus was plotseling veranderd: het rook overal naar bloed, dat zelfs in mijn kamer vloeide.”

De Keniaan stelt een vraag aan de aanwezigen: „Hebben jullie ooit geleden omdat je christen bent? Ja, jullie lijden, weet ik, want als ik lijd, dan lijden jullie ook. Wij christenen zijn één lichaam. Als er pijn is in een van de lichaamsdelen, dan doet de rest van het lichaam ook pijn.”

Er zijn nog steeds aanslagen op kerken in Kenia, maar de voorgangers en zendelingen zijn vol van de Geest, aldus Gitonga. „Kijk naar de geschiedenis van de kerk. Jezus werd gekruisigd als een crimineel, Zijn discipelen werden vervolgd, enkel om van Zijn prediking af te komen. Het christendom is echter ontzettend gegroeid. De toekomst van de kerk is schitterend. Ook zullen er duizenden en duizenden gelovigen bij komen in Nederland”, gelooft hij.

Aan het begin van de dag geeft Open Doorsdirecteur Ruud Kraan de groeten door van Anne van der Bijl, de inmiddels 89-jarige oprichter van de organisatie. Wat moest hij van hem zeggen? „Zakken vol met groeten.” Een groot applaus volgt.