De discussie over de achterliggende kabinetsformatie bewijst dat laatste weer. Al in de zomer klonken de eerste aansporingen richting de informateur en de onderhandelaars tot meer haast, want het land moet toch geregeerd worden.

In de volgende weken werd de volumeknop steeds een slagje gedraaid. De roep om een nieuwe regering klonk steeds luider en begin deze maand dreunde het: kom nu met een club ministers en ga aan de slag. Dit geluid kwam ook uit kringen van de oppositie. Zelfs PVV-leider Wilders drong achter Zalm en Rutte en de drie andere partijleiders aan. Kom daar eens om in het buitenland; een oppositie die de regering vraagt om het heft in handen te nemen.

Helemaal onbegrijpelijk was die oproep natuurlijk niet. De formatie die deze week werd afgerond, was de langste in de naoorlogse geschiedenis. Die lange tijd voedde de gedachte dat men in Den Haag zat te millimeteren om punten en komma’s, terwijl er levensgrote problemen in de samenleving zijn. De kiezer smachtte naar daden.

Daar kwam nog bij dat menige kiezer er nauwelijks vertrouwen in had dat de onderhandelingen iets zouden opleveren. Daarvoor waren de verschillen tussen sommige partijen immers te groot. Dus, zo vond menig burger, waarom verspilden die mensen nog zo veel tijd aan de overlegtafel? Aan het eind van een lang traject zou volgens hen toch wel blijken dat het allemaal op niets zou uitlopen. Dat het anders uitpakte, was voor deze mensen ook een wonder.

Eigenlijk is het dat ook wel. Niet zozeer omdat vier partijen die onderling erg verschillen nu toch met elkaar in zee gaan. De politieke geschiedenis kent er wel meer voorbeelden van dat ideologische vijanden soms tactische vrienden werden.

Nee, er is een andere reden. Wat men ook van deze regering vindt, het is bijzonder dat er langs de weg van overleg en dus zonder binnenlandse onrust een regering kon worden gevormd. In hoeveel landen op deze wereld is er geen sprake van politieke onrust of leven mensen onder een dictatuur?

Maar in plaats van dat op te merken, begonnen politici en burgers nog geen uur na het publiceren van het regeerakkoord te mopperen en kritiek te leveren op de regering. Ze zouden het allemaal anders doen. Sommigen gingen zover nu al te zeggen dat ze de nieuwe regering eigenlijk alweer naar huis willen sturen. Hoe valt dat te rijmen met de klacht dat er snel een kabinet moet komen omdat het land geregeerd moet worden? Is men dan zo kort van memorie?

In plaats van te mopperen ,is het verstandiger om gehoor te geven aan het Bijbelse gebod om te bidden voor de overheid en niet alleen voor een regering die ons principieel of materiaal nabij komt, maar ook voor een kabinet dat tegen onze wensen ingaat. Dat heeft Paulus de christelijke gemeente voorgehouden. Zondag daarom niet vergeten te bidden voor Rutte III.