De Europese onderhandelaar Barnier meldde donderdag een „impasse.” Deze week was de vijfde week van onderhandelingen tussen de Europese Commissie en de Britse regering, maar de partijen zijn nog bij dezelfde drie hangpunten: de resterende kosten die Londen moet betalen, de rechten van miljoenen EU-burgers in Groot-Brittannië en andersom, en de grens tussen Ierland en Noord-Ierland.

Die ‘vertrekboete’ is eigenlijk nog het makkelijkste. Daar zit natuurlijk wel veel emotie in, maar het valt met geld op te lossen.

Dat is heel anders rond het vraagstuk van de rechten van burgers die in het buitenland wonen. De brexit is immers bedoeld om de immigratie naar Groot-Brittannië af te remmen. Dat is geen klimaat waarbinnen economische en universitaire uitwisseling kan blijven bloeien. Dat laatste zouden de Britten eigenlijk wel willen. Ze willen alleen voorkomen dat er meer Polen en Roemenen naar Engeland komen om daar voor weinig geld baantjes in te pikken.

En de kwestie van de Noord-Ierse grens is ook niet gemakkelijk. Niemand wil een ‘harde grens’ tussen Ierland en Noord-Ierland, maar tegelijk mag deze grens geen achterdeur zijn voor illegale immigratie.

De Europese Commissie wil deze drie onderwerpen eerst oplossen voordat er wordt gesproken over toekomstige verhoudingen. Daarom zal Barnier de regeringsleiders op de EU-top eind volgende week adviseren het gesprek over de toekomst niet te openen.

Terecht werd donderdag in Brussel gevraagd wat er de afgelopen maanden dan wel is gebeurd. De topmensen hebben al vier weken met elkaar gesproken, terwijl op lagere niveaus honderden ambtenaren bezig zijn geweest. Maar nog steeds blijven dezelfde drie hobbels in de weg staan.

Dat bevestigt het idee dat de brexit een moeizaam verhaal is. In de afgelopen veertig jaar zijn Europa en Groot-Brittannië zo met elkaar vervlochten geraakt dat een ontvlechting snel tot grote schade leidt. En die schade zit vooral aan Britse zijde.

De trage voortgang in de brexitgesprekken zal de positie van de Britse premier May verder ondermijnen. Sinds haar stembusverlies in juni gonst het in de media van berichten over een leiderschapscrisis in haar partij. Tot nu toe is er geen enkele uitdager opgestaan die May wil vervangen. Maar dat neemt niet weg dat haar positie zwak is.

Als ze aanblijft, gaat ze de geschiedenis in als de ”brexitpremier”. Ze zegt steeds dat de scheiding valt in maart 2019. Om die datum te halen, moeten de onderhandelaars eigenlijk over een jaar een redelijk afgerond beeld hebben.

Het is te hopen dat het woord „impasse” van Barnier een prikkel is om resultaat te boeken. De Nederlandse economie is binnen de EU meer dan gemiddeld afhankelijk van handel met Groot-Brittannië. Een goede regeling is daarom direct in het Nederlandse belang.