Beelden en berichten streden om voorrang. Beelden van zoektochten in het puin, van huilende mensen op straat. Berichten over honderden doden, over ploeteren in het puin, mensen zonder stroom, zonder water, zonder dak. Over de moeder die bij het speuren in de resten van de ingestorte school van haar kind zei: „Niemand kan zich voorstellen wat voor pijn ik nu in mijn hart voel.” Over de doopdienst in Atzala waar elf familieleden omkwamen, ook de baby zelf. Over nationale rouw. Heel veel rouw.

Koning Willem-Alexander en koningin Máxima wensten de Mexicanen „van ganser harte kracht, moed en succes toe.” Woorden met betrokkenheid: nog geen twee weken geleden, tijdens de vorige aardbeving, was de koningin in Mexico-stad.

Midden-Amerika schrok de achterliggende weken op. Orkanen stormden door het Caraïbisch gebied; teisterden de eilanden. De ravage is nog niet opgeruimd; langdurige wederopbouw wacht. En nu beefde de aarde; ontwrichtte het leven. Opnieuw.