Even schokkend is dat ambtenaren met een migrantenachtergrond verhoudingsgewijs vaker de fout in gaan dan hun collega’s. Van de tachtig gevallen werd 40 procent bedreven door mensen met een migratieachtergrond, terwijl deze groep slechts 7 procent van het personeelsbestand uitmaakt. Dat geeft te denken.

De feiten kunnen gemakkelijk leiden tot overtrokken reacties. En wel naar twee kanten. Die hebben beide een risico in zich en moeten daarom vermeden worden.

De ene is verbijstering over het feit dat opsporingsambtenaren corrupt blijken te zijn en soms zelfs banden met de georganiseerde misdaad onderhouden. Inderdaad, alzo behoort het niet te zijn. Mensen die wetten moeten handhaven en overtredingen van die wet dienen op te sporen, moeten zelf schone handen hebben. Maar wie beseft dat in ieder mens het kwade schuilt, moet niet de illusie hebben dat de overheid en haar helpers daaraan ontkomen. Een brandschoon opsporingsapparaat is zeer gewenst, maar heeft nog nooit bestaan.

Dat is geen excuus. Maar het besef dat er ook bij de politie en andere opsporingsdiensten rotte plekken zitten, getuigt wel van realiteitszin. Daarom is het goed dat er intern controles zijn. Op dat punt is wel het een en ander mis, onder meer door de reorganisatie bij de politie, die leidde tot schaalvergroting.

Het andere risico is veralgemenisering. Omdat er verkeerde elementen binnen het apparaat zijn, mag men er nog niet vanuit gaan dat iedere agent fout is. Nog altijd is het zo dat de meeste opsporingsambtenaren getrouw en gewetensvol hun werk doen. Het is dus onheus om elke agent af te rekenen op de fouten van hun foute collega’s.

Dat geldt ook de ambtenaren met een migrantenachtergrond. Ook onder hen zijn er veel die serieus en betrouwbaar hun dienstwerk verrichten. Zij mogen niet worden aangekeken op de misstappen van anderen.

Tegelijk is het wel waar dat het hoge percentage migranten die de fout in gingen, serieus bekeken moet worden. Het is niet terecht dat men uit angst om te discrimineren voorbijgaat aan dit harde en schokkende gegeven.

Die neiging bestaat wel. Veruit de meeste mensen willen niet graag voor racist of rechts-radicaal worden uitgemaakt. Maar wie dat wil voorkomen door weg te duiken voor de harde werkelijkheid krijgt de rekening toch een keer gepresenteerd. Onbesproken wanpraktijken blijven dan bestaan.

Hoe gevoelig het wellicht ook ligt, net zo goed als de corruptie onder autochtone ambtenaren roept het hoge percentage ambtenaren met een migrantenachtergrond dat de fout in gaat ook om grondig onderzoek en een stevig debat. Wat zijn de oorzaken en hoe kan een en ander voorkomen worden? Daarmee zijn uiteindelijk de ambtenaren die een migratieachtergrond hebben zelf ook gebaat.