Veel Palestijnen vergelijken Barghouti met de Zuid–Afrikaanse voorman Nelson Mandela. Die werd door het blanke minderheidsregime in Zuid–Afrika opgesloten, maar hij werd daardoor het symbool en de leider van de strijd van de zwarte meerderheid. Mandela is inmiddels ex–president van Zuid–Afrika. Hij heeft verklaard dat wat Barghouti overkomt, hem ook overkwam bij de processen tegen hem begin jaren zestig.

De Israëlische rechtbank bevond Barghouti 20 mei schuldig aan medeplichtigheid aan aanslagen die vier Israëli’s en een Grieks–orthodoxe monnik het leven kostten. Hij werd wegens gebrek aan bewijs vrijgesproken van een reeks andere aanklachten wegens moord.

Barghouti werd opgepakt toen de Israëlische troepen in april 2002 de Westelijke Jordaanoever weer in zijn geheel overrompelden. De politicus gold als een van de belangrijkste leiders van de laatste Palestijnse opstand tegen de bezetting. Die begon in september 2000. Barghouti gold tevens als een van de belangrijkste critici van de oude garde in de Palestijnse politiek.

Waarnemers meenden al voor Barghouti’s arrestatie dat hij bij verkiezingen mogelijk meer stemmen zou behalen dan de Palestijnse president Yasser Arafat. Barghouti’s fikse gevangenisstraf zou zijn populariteit nog verder opstuwen.

Barghouti heeft bovendien in zijn cel niets aan invloed ingeboet. Vorig jaar hielp hij bij de totstandkoming van een Palestijns bestand. Hij is nu bijvoorbeeld betrokken bij gesprekken achter de schermen over wat er met de Hamas en met de Gazastrook moet gebeuren indien de Israëli’s daar inderdaad weggaan. Barghouti is van Arafats seculiere partij Fatah. Hij is naar verluidt vrijwel het enige Fatah–kopstuk dat met de Islamitische Verzetsbeweging Hamas overweg kan. Politiek domineert Hamas de Gazastrook.

Barghouti heeft een groot deel van zijn leven in Israëlische gevangenissen doorgebracht. Hij werd in 1987 verbannen. Na de Akkoorden van Oslo van 1993 keerde hij terug. In 1996 werd hij gekozen in het Palestijnse parlement. Hij was in die jaren een enthousiast voorstander van de akkoorden en overlegde veelvuldig met allerlei Israëlische politici. Een Israëlische gesprekspartner zei later dat Barghouti toen met de telefoonnummers van zeker de helft van de leden van de Knesset (Israëlische parlement) rondliep.

Barghouti maakte in de tweede helft van de jaren negentig duidelijk dat volgens hem de Oslo–akkoorden bedrog waren. Israël leefde ze niet na. Voorts bekritiseerde hij de corruptie en het gebrek aan capaciteiten bij de oude garde Palestijnse leiders. Hij werd zo op de Westelijke Jordaanoever de spreekbuis van de Palestijnen. Die waren verbitterd over wat er sinds de loze beloftes van Oslo feitelijk was gebeurd.

Barghouti heeft volgens sommige waarnemers mogelijk zijn leven te danken aan het feit dat Israëlische leiders hem in de rechtzaal wilden. Zij wilden de zaak die Barghouti verwoordt, onder meer in vloeiend ivriet, criminaliseren.

Israël pleegt veelvuldig moordaanslagen op Palestijnse activisten, maar Barghouti moest naar een Israëlische rechtzaal. Hij zou er als terrorist worden ontmaskerd.

Ondanks een mogelijk hoge straf, is die opzet volgens talrijke waarnemers, onder wie Nelson Mandela mislukt: „Het is precies wat mij overkwam. De (blanke) regering poogde het Afrikaans Nationaal Congres en de gewapende strijd te criminaliseren door een proces tegen mij te voeren."

Barghouti heeft alle beschuldigingen ontkend. Hij vindt bovendien dat de Israëlische magistraten niet het recht hebben hem te berechten. Dat laatste leidt er mogelijk toe dat Barghouti niet in hoger beroep gaat.