Het is niet alleen maar positief dat er meer wordt getrouwd
Natuurlijk is het interessant om van het CBS te horen dat de daling van het jaarlijks aantal huwelijken tot staan lijkt te zijn gekomen. Mooi dat er meer dan voorheen wordt getrouwd. Moedgevend? Dat is maar de vraag.
Het is namelijk schrikken als vervolgens de verklaring komt. Niet de liefde of de overtuiging dat men als man en vrouw altijd trouw dient te blijven, is de oorzaak van deze trendbreuk, maar de dikkere portemonnee. Er is weer geld voor een groot feest. Stellen geven de voorkeur aan een groot feest boven een bezoek aan notaris of gemeentehuis voor het –in zakelijke stijl– registreren van hun verbintenis. Ooit merkte een cabaretier op: „Vroeger trouwde je voor de kerk, later voor de wet en nu voor de video.” Dat lijkt nu echt zo te zijn.
Ieder die de Bijbel serieus neemt en hier even over nadenkt, kan sombere gedachten moeilijk onderdrukken. Het aangaan van een huwelijk lijkt te worden ingegeven door behoefte aan een dag plezier. Zeker, de huwelijksdag is een vreugdevol gebeuren. Daar mag blijdschap zijn. Maar als dat de basis is, is ze zeer wankel. Want wat rest dan als de feestvreugde voorbij is? Zo’n basis is een voedingsbodem waar de zaden van twijfel, sleur en groeiende desinteresse in de ander gemakkelijk wortel kunnen schieten.
Het huwelijk wordt in de Bijbel getekend als een scheppingsgave, die, ondanks de zondeval, nog aan mensen is gegeven. Het is een paradijsbloem die bloeit in de aardse woestijn van moeiten en verdriet.
Zo zet het klassieke huwelijksformulier ook in. De gehuwden hebben elkaar van God gekregen als hulp in een leven dat vanwege de zonde gestempeld wordt door tegenspoed en kruis. Wie dat besef niet heeft, kan snel op de ander uitgekeken en teleurgesteld raken.
In onze samenleving is het huwelijk voor veel mensen heel simpel inwisselbaar met een geregistreerd partnerschap of een samenlevingscontract. Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die hiervoor kiezen en die echt om elkaar geven. Toch hebben die verbintenissen vooral een zakelijk en juridisch karakter. Beide partners weten wat ze aan elkaar hebben en wat ze tegenover elkaar verplicht zijn. Maar die contracten missen de basisgedachten die in het huwelijksformulier zijn te vinden: wederzijdse liefde en trouw, in goede en kwade dagen. Tot de dood hen scheidt.
Het is tekenend dat de alternatieve verbintenissen er vooral zijn gekomen omdat ze minder complicaties geven als men wil gaan scheiden. Wie zo aan een relatie begint, bouwt feitelijk vanaf het begin de mogelijkheid in dat het verkeerd kan gaan. Dat is iets anders dan honderd procent in de ander te geloven. Men verbindt zich aan elkaar met in het achterhoofd het woord ”misschien”.
Het huwelijksformulier houdt met de mogelijkheid van scheiding geen rekening. Dat is geen gebrek aan realisme. In de Bijbel wordt heel nadrukkelijk gezegd dat de mens geneigd is tot kwaad, liefdeloosheid en ontrouw. Maar het formulier wil, in navolging van de Bijbel, met die realiteit geen rekening houden, omdat ze ingaat tegen Gods gebod.
