Nu het IS-kalifaat in Syrië zo ongeveer gevallen is, richten de haatbaarden hun pijlen op willekeurige doelen in Europa. Heel de wereld voor Allah. Een Syrische imam die in de hofstad een boekwinkel zonder boeken drijft, maakt jonge moslims graag wegwijs in de beginselen van de heilige oorlog. Een Spaanse collega nam de meer praktische uitvoering van het salafistische slagersvak voor zijn rekening, maar blies per abuis zichzelf op. Ook de wil van Allah?

„Dit is niet de ware islam”, piepten enkele politiek correcten met bevende stem en trillende ledematen. Maar waar blijft en is dan de ware islam? Die vraag is natuurlijk ook te stellen met het oog op het veelkleurige christendom met zijn ongehoorde diversiteit aan tegenstrijdige meningen, visies en interpretaties van de Schrift. Edoch, van christelijke terroristische aanslagen hoorden we toch nog niet. Dat handelsmerk is voorbehouden aan bepaalde takken van de islam.

Ik haast mij nu –niet uit angst– te benadrukken nog steeds te geloven dat het merendeel van de islamieten in Nederland vredelievend is en gruwt van iedere aanslag uit naam van hun religie. Het griezelige is dat veel aanslagplegers in hun directe omgeving bekendstaan als gewone, vreedzame burgers. Een prima voedingsbodem voor generalisatie: geen moslim is meer te vertrouwen. En dus: „wij worden gediscrimineerd, zijn tweederangsburgers.” Precies wat IS en zijn filialen beogen. Vervolgens is de weg naar radicale websites en jihadistische ronselaars snel gevonden. Vooral door jongeren.

Er is dringend behoefte aan antigif. Ik vrees echter dat dit wensdenken is. Internet en Arabische zenders doen hun duivelse werk. En niet te vergeten: hoe vredelievend was de profeet op wiens boodschap moslims hun geloof baseren? De werelden van de islam munten al sinds mensenheugenis uit door geweld – en armoede. Het blijft een lastige kwestie.

En daarom: laten we elkaar gewoon lekker stangen met de feministische aanslag op de herenfiets. Of met het wel of niet verplicht aanleren van het Wilhelmus. Eigenlijk past zo’n lied niet meer in de moderne, multiculturele samenleving, toch? Net zomin als de wapperende nationale driekleur en herenfiets met stang.