Rond het Overijsselse Diepenheim liggen veel kastelen en landgoederen. Verschillende ervan zijn al eeuwen bewoond door een adellijke familie. Zo is Huize Diepenheim een van de onderkomens van baronesse De Vos van Steenwijk, en zijn de twee landgoederen Nijenhuis en Westerflier eigendom van de grafelijke familie Schimmelpenninck. Toen prins Bernhard in 1952 het ertussen gelegen Kasteel Warmelo voor zijn moeder, prinses Armgard, kocht, was dat „een kroontje” op de bijzondere positie van Diepenheim, zo vertelt een kleine expositie –tot en met 1 oktober te zien– in het koetshuis van het kasteel.

Prinses Armgard was weduwe toen ze in 1952 haar intrek nam op Kasteel Warmelo. Haar tweede man, prins Bernhard zur Lippe, was in 1934 overleden. Het familielandgoed Reckenwalde –nu in Polen– moest zij achterlaten toen de Russen tijdens de Tweede Wereldoorlog oprukten.

Armgard kwam echter niet alleen naar Diepenheim. „Ze bracht een kleine hofhouding mee.” Iemand die daar ook deel van uitmaakte –of was het meer dan dat?–, was de paardenkenner Alexis Pantchoulidzew, die ook prins Bernhard en prinses Beatrix regelmatig rijles gaf in de binnen- of buitenmanege van Warmelo. Over zijn precieze verhouding tot Armgard doen verschillende verhalen de ronde. Maar alles wijst erop dat hij Armgards minnaar was. Zijn naam wordt in de expositie niet genoemd.

Helikopter

Kasteel Warmelo was een warm adres voor de Oranjes. Niet voor niets spraken ze van het ”Warme Lo” en het ”Koude Loo” –Paleis Het Loo in Apeldoorn, waar grootmoeder Wilhelmina woonde. De prinsessen konden op Warmelo genieten van de prachtige tuinen en de grote gazons. Er waren volières met exotische vogels, én een aap. In het park konden ze heerlijk spelen en wandelen. Geen wonder dat er regelmatig een auto of helikopter vanuit Soestdijk arriveerde.

Prinses Armgard genoot van het landgoed, want zij hield van bloemen en dieren. Daarnaast was zij liefhebster van de jacht en van snelle auto’s, aldus de expositie. Een levensgrote foto van de prinses in een fauteuil toont een andere ‘hobby’ die zij veel beoefende: roken. Na een bezoek aan de tentoonstelling blijft het beeld hangen dat Armgard een levensgenieter was.

In 1971 overleed Armgard op 87-jarige leeftijd aan longkanker. De uitvaartdienst had plaats in de rooms-katholieke kerk van het nabijlegen Goor. De prinses was in 1951 rooms-katholiek geworden. Armgard werd in Duitsland in een familiegraf begraven. De herinnering aan haar leeft op Warmelo voort, ook al zijn de huidige bewoners –de familie Avenarius– niet aan haar verwant.

Zandsculpturen

Omdat het kasteeltje bewoond wordt, is het niet te bezichtigen. Maar de tuinen en het park van het 7 hectare grote landgoed zijn dat wel. De route slingert langs de volières –door de Diepenheimers aan Armgard geschonken–, door de twintigste-eeuwse puttuin naar de Engelse tuin. Daar zijn tot en met 1 oktober zandsculpturen te zien die vertellen over de geschiedenis van de streek. Bij de grote vijver is er mooi zicht op de achterkant van het kasteeltje, dat ook wel een havezate wordt genoemd. De zogenoemde heuveltuin is wat in verval. Dat geldt niet voor de negentiende-eeuwse victoriaanse tuin: een prachtig gazon met bijzondere bomen eromheen.

Direct rond het kasteel zijn Franse tuinen in de stijl van de zeventiende eeuw te vinden. Strakke lijnen, bloemrijke borders en een rococovijver bepalen er het beeld.

De ronde door de tuin zit erop. Op het voorplein genieten mensen in de schaduw van parasols van koffie of thee. Wie een landgoed draaiend wil houden, moet tegenwoordig commercieel zijn. Waar vroeger de snelle auto’s van Armgard en prins Bernhard reden, zitten nu wandelaars, fietsers en toeristen. Het kroontje van Diepenheim is niet meer van goud, maar mag er zeker zijn. Nog steeds.

www.kasteelwarmelo.nl

Zomerserie In het spoor van Oranje

Op zoek naar herinneringen aan het vorstelijk verleden.