Een tent is niks voor Teunis (73) en Nel (67) uit Veenendaal. „Een hotelletje en een vakantiehuisje zijn aardig, maar het liefst gaan we met de caravan”, zegt Nel. Haar man valt haar direct bij: „De vrijheid die je hebt is enorm.” Nel: „Je neemt je eigen huis mee. Ideaal toch?”

Het echtpaar toert sinds 1977 door Europa. In Spanje zijn ze nooit geweest, maar wel in Frankrijk, België, Luxemburg, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Noorwegen, Zweden en Denemarken. „De bergen vinden we het mooiste”, merkt Teunis op. „Als je boven op een berg staat, wordt een mens stil. Je komt dan weleens onder de indruk van de schepping van onze Heere. Dan denk je: Dit heeft toch geen mens kunnen bedenken.”

De liefde voor het kamperen met de caravan hebben Teunis en Nel op hun drie kinderen –een dochter en twee zoons– kunnen overbrengen. Min of meer dan, want van de drie gaat er één met de tent op uit, een ander heeft een vouwwagen en de derde toert net als zijn ouders met de caravan rond.

Gebedsverhoring

In 1989 kwamen Teunis en Nel onderweg naar de Alpen in contact met een gezin uit Nieuw-Lekkerland. Teunis: „Bij onze overnachting in het Zwarte Woud stond er een gezin naast ons waarvan een van hun jongens zag dat een van onze zoons de Bijbel uit de auto haalde. Die jongen zei tegen zijn ouders: Dat zijn ook christenen. We reageerden daar niet op en de volgende dag was het gewoon van: wie weet tot ziens. Meestal hoor of zie je dan niets meer van elkaar.”

Het liep echter anders. Omdat het nogal regende, besloten de Van Deelens in de hoop op zonnig weer naar Wallis in Zwitserland te rijden. Voor de grens tankten ze nog een keer. „En wie stond er achter ons?” vraagt Teunis hardop. Dat was natuurlijk het stel dat ze ’s ochtends een goede reis hadden toegewenst. De twee gezinnen raakten aan de praat over de reisbestemming. Teunis: „Ze stelden voor om samen naar Wallis te gaan. Dat hebben we gedaan.”

„Het wonderlijke was dat die vrouw, nu onze vriendin Gerda, voordat ze met vakantie ging tot de Heere had gebeden of ze mensen mocht ontmoeten die ook christelijk waren en met wie ze overweg kon”, vertelt Nel. „En dat waren wij. Het was gewoon gebedsverhoring. Ze zag ertegen op om voor het eerst samen met haar man en zoon op vakantie te gaan. De vier dochters die anders meegingen, bleven nu thuis.”

Het werd de vakantie waar Teunis en Nel met het meeste plezier op terugzien. „We zaten in Nax, bij Sion, op een camping met heel kleine staanplaatsen. Maar gezellig dat het was. Iedere avond hadden we een gezamenlijk kampvuur.”

Zondag

Na 28 jaar gaan de twee echtparen nog altijd samen met vakantie. Alleen is de groep uitgegroeid tot zes koppels. In januari komen de vakantievrienden bij elkaar en spreken ze af waar ze dat jaar naartoe gaan. Drie, vier keer per jaar trekken ze er met de caravan of vouwwagen op uit.

In het verleden belegde de groep op zondag zelfs kerkdiensten. Nel: „Buiten de camping stond een keer een oud kapelletje. Daar hebben we een bandje met een preek van ds. W. H. Velema gedraaid. Vooraf ging ik iedereen op de camping langs met de boodschap dat er ’s avonds een dienst was. Het kerkje zat vol.”

Bij de preken hield men rekening met de kerkelijke achtergrond van de groepsleden. Nel: „Wat dat betreft lagen we trouwens niet ver uit elkaar.”

De gezamenlijke diensten zijn verleden tijd. „Met de moderne middelen zoals wifi kan iedereen de dienst van zijn eigen gemeente volgen. De mensen willen de mededelingen niet missen zodat ze op de hoogte blijven van het wel en wee in hun gemeente. Dus nu zit iedereen in zijn eigen caravan.”

Uit de vakantiecontacten zijn tussen de kinderen en hun vriendjes die soms meegingen vijf huwelijken voortgekomen. Nel: „Op de bruiloften waren we iedere keer allemaal van de partij.”

serie Vakantie op wielen

In deze serie vertellen RD-lezers over hun ervaringen met de caravan, vouwwagen of camper. Vandaag deel 2: familie Van Deelen uit Veenendaal. Dinsdag deel 3.