Pijpenstelen regende het, een paar jaar geleden in Oostenrijk. Al dagenlang. Dus besloot de familie Rietveld: inpakken en wegwezen. Op naar Italië. „Toen we ’s avonds in Midden-Italië aankwamen, was de camping daar getroffen door een hevige onweersbui. We stonden tot onze enkels in de modder. Maar de volgende dag was het stralend weer”, vertelt Jenneke Rietveld.

Het vrije leventje. Het avontuurlijke. Je reisroute laten leiden door de weersverwachtingen. Dat zijn zo wat redenen waarom Marco en Jenneke en hun acht kinderen (in de leeftijd van 5 tot en met 26 jaar) verknocht raakten aan caravanvakanties. Al zo’n 25 jaar gaan ze jaarlijks met de sleurhut de hort op. Aanvankelijk in eigen land, pakweg de laatste tien jaar naar onder meer Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk.

„In die vakanties van drie weken staan we meestal op zo’n vier verschillende campings”, zegt Marco Rietveld, schilder. Om iedereen te kunnen bergen, rijdt een van de gezinsleden de laatste jaren met een extra auto. In de caravan kunnen zes mensen slapen, dus er gaan een paar tenten voor de overigen mee.

Liefde voor de natuur

Het gezin kiest voor kleine kampeerterreinen, zoals boerencampings in de bergen. Vader Rietveld: „Je treft daar mensen aan met liefde voor de natuur. RD-lezers geregeld ook. Ga je langs de kust in Zuid-Frankrijk staan, dan zou je heel ander publiek tegenkomen.”

Is de caravan eenmaal geïnstalleerd, dan onderneemt het gezin allerhande activiteiten. Zwemmen, bergwandelen of over stenen in rivieren banjeren. Moeder Rietveld blijft soms achter bij de caravan, ook om te zorgen voor de jongste telg, die kampt met een beperking. Als het even kan, eet de familie in de buitenlucht. „De skottelbraai gaat altijd mee”, zegt vader.

Zondags bezoekt de familie zo mogelijk Nederlandstalige kerkdiensten. Zoals in het Oostenrijkse Zell am See. „Als dat niet kan, luisteren we naar preken op een cd.”

Met hun kinderrijke gezin trekken de Rietvelds bekijks. „Zeker in het buitenland is de reactie vrijwel altijd positief. Toen we in Barcelona met de hele familie op een terras zaten, vond de ober dat helemaal geweldig. Als wij op een camping komen, staan omstanders er vaak van te kijken hoe snel wij alles hebben geïnstalleerd. Onze kinderen zijn snel, praktisch en technisch ingesteld. De een trekt de dakkoffer van de auto, de ander zet de voortent op. Alles staat in een zucht.”

Pech hoort erbij. In 2009 kreeg het gezin op de terugreis uit Zwitserland een klapband. „Door de kracht van de explosie brak een boiler in de caravan. Ik zag water en stoom wegspuiten”, zegt vader.

Peentjes zweette hij ook toen hij met de caravan de Zwitserse Sustenpas wilde bedwingen. De top ligt op 2200 meter. „Ik dacht in mijn overmoed dat het me wel zou lukken om met mijn vierwielaangedreven Nissan Patrol onze caravan naar boven te rijden. Terwijl de ANWB het afraadt om met een caravan achter je auto die bergpas te nemen, vanwege de steile hellingen. Vlak voor de top voelde ik geen druk meer in de koppeling, ik kon niet meer schakelen. Ik belde een vriend uit Hendrik-Ido-Ambacht die veel weet van dieselmotoren. Die zei: „Ik denk dat je hydrauliekolie van je koppelingsplaten aan de kook is.” Hij adviseerde te pauzeren. Gelijk had hij. Even later konden we verder rijden.”

Sjofel

Sommige vakantie-ervaringen geven de burger moed. „Op een zaterdagavond konden we in Zwitserland maar lastig een geschikte camping vinden. Iedereen was het zat.

Uiteindelijk meldden we ons bij een sjofel uitziende camping bij een industrieterreintje. „Wilt u ons een rustig plekje achteraf geven?” vroegen we de campingbaas. Tot onze verbazing kwamen we naast kennissen uit Hendrik-Ido-Ambacht te staan. We hadden een mooi grasveld voor de kinderen en een schitterend uitzicht op de bergen.”

serie Vakantie op wielen

In deze serie vertellen RD-lezers over hun reiservaringen met de caravan, vouwwagen of camper. Vandaag deel 1: familie Rietveld uit Hendrik-Ido-Ambacht. Zaterdag deel 2.