Het is voorjaar 2013. Barend Gorter uit Montfoort, sinds drie jaar weduwnaar, wil op vakantie naar Egypte. „M’n kinderen raadden dat af, omdat het gevaarlijk zou zijn. Toen koos ik voor een reis naar Macedonië met DrieTour. Maar daar waren geen eenpersoonskamers genoeg. Dan maar geen vakantie, dacht ik. Tot een dochter me overhaalde om mee te gaan met een Macedoniëreis van Amicitia in juli.”

Een vergelijkbare situatie ervoer Ina Westmaas-Glas uit Veenendaal, sinds vier jaar weduwe. „Ik zou dat jaar niet met vriendinnen van de weduwen- en weduwnarenvereniging Herkenning op vakantie gaan, maar alleen, naar Macedonië. Tijdens een eerdere vakantie had ik een minder fijne ervaring met mensen die slecht ter been waren. Dus belde ik de reisorganisatie. Die verzekerde mij dat er slechts één man van 80 en één van 82 meegingen, die beiden goed ter been waren.”

Toen Ina de 80-jarige Barend voor het eerst zag tijdens het eerste uitje in Macedonië, dacht ze: „Hij ziet er triest uit. Voor die man wil ik zorgen. Sindsdien had ik vlinders in mijn buik.”

Wederzijds

De gevoelens bleken wederzijds. Ina: „Achteraf zag ik op alle foto’s dat Barend vlak bij mij stond. Ik kwam erachter dat hij helemaal niet triest was. En mijn dochter had aan mijn appjes gemerkt dat ik verliefd was. „Vertel maar wie het is”, zei ze naderhand.”

In de onderlinge gesprekken bleken ze veel raakvlakken te hebben, onder meer op geloofsgebied. Hij: „We hadden allebei goed gekerkt bij dezelfde predikant van de Gereformeerde Gemeenten.”

Het contact werd na de vakantie al snel aangehaald. Barend: „Ik had de reisgenoten toegezegd een fotoboek van de reis te maken. Ina had 1500 foto’s gemaakt en het was handiger als ze die snel na de reis bij me bracht. Ze zei toen dat het een mooie onderbreking was op weg naar haar zus. Dus stuurde ik haar een mailtje of ze op de terugrit een visje kwam eten. Dat deed ze.”

Ze vertelden elkaar hun gevoelens, maar Ina dacht: „Het kán niet. Hij is 17,5 jaar ouder. Hoeveel tijd zouden we samen nog krijgen? Mijn dochter zei echter: Mam, als die man 100 wordt en u 80, overleeft hij u. Bovendien: ik had het alleen over die man.”

Gorter besloot een goedkeuringsprocedure te starten: eerst ontmoetingen met alle acht kinderen en met de schoon- en kleinkinderen; daarna een apart etentje met elk kind en partner, om elkaar beter te leren kennen. „We vertelden over onze vriendschap. Na anderhalve maand moesten we nog een ronde organiseren: we wilden gaan trouwen. Als een van onze kinderen nee had gezegd, dan hadden we dat niet gedaan.”

Buiten werking

Op de dag van de lente, 21 maart 2014, zou burgemeester Verhoeve van Oudewater, een bekende, hen in Veenendaal in de echt verbinden. Barend, lachend: „We moesten echter kiezen uit zes gemeenteambtenaren. Dat stond in een verordening. Toen ik Verhoeve dat liet weten, zei hij: Ik regel het wel met de burgemeester van Veenendaal. Het ging door; Veenendaal had de verordening die dag op verzoek van Verhoeve buiten werking gesteld.”

Dat jaar maakten ze dezelfde rondreis in Macedonië als het jaar ervoor. „Maar nu met een tweepersoonskamer”, grijnst Barend.

Overigens moesten de echtelieden wel een veer laten voor hun huwelijk. Hij: „Ik heb het uitgerekend, maar we dierven maandelijks 750 euro aan inkomen.” Zij: „Maar wij wilden niet samenwonen, ook al was zo’n ‘tandenborstelhuwelijk’ voordeliger. En we wilden graag trouwen, en gezien de leeftijd snel ook.”

Beiden ervaren het als een zegen dat ze na een goed huwelijk van respectievelijk 52 en 38 jaar opnieuw gelukkig getrouwd zijn. Ina: „We hebben een fijne relatie. We doen veel samen en gaan vaak op vakantie, nu het nog kan. Ik schiet foto’s en Barend maakt daar weer mooie fotoboeken van. Het was Gods leiding dat we elkaar hebben leren kennen en we bidden dat we nog lang voor elkaar mogen worden gespaard.”