„De onderscheiding van het Guinness Book of Records zit op de post”, zegt hij lachend in zijn flat in het centrum van Jeruzalem. „Dat wordt dan nog een lijst aan de muur. Maar het levert me verder niets op.”

Bingham is al langer verslaggever „dan ik me kan herinneren.” In Groot-Brittannië werkte hij aanvankelijk voor verschillende kranten, om later de overstap te maken naar de radio. Hij maakte er voor twee verschillende stations programma’s voor Joden.

Bingham werd in 1924 in Duitsland geboren en ontsnapte aan de nazi’s omdat hij op het zogenoemde Kindertransport naar Engeland werd gezet. Het Kindertransport was een georganiseerde reddingsactie waarbij in de negen maanden voor de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog zo’n 10.000 voornamelijk Joodse kinderen uit Duitsland, Oostenrijk, Polen en een aantal andere landen naar Engeland werden gebracht.

Walter’s World

Als militair in het Britse leger maakte de journalist de landing in Normandië mee, wat hem een onderscheiding opleverde. In Engeland werkte hij ook als model in de reclamefotografie en als acteur in enkele speelfilms.

Zijn vrouw overleed in Engeland. Bij het ouder worden wilde hij zijn kleinkinderen daar niet tot last worden. Toen hij zijn 80e verjaardag naderde, besloot hij daarom in de voetsporen van zijn dochter naar Israël te emigreren. Maar hij moest er niet aan denken daar niets te doen te hebben. „Pensionering komt niet voor in mijn woordenboek”, zegt hij.

Hij nam dus nog in Engeland de telefoon op en belde met het hoofd van de Engelstalige afdeling van de Israëlische radio, die toen nog Kol Yisrael heette. Dat liep echter op niets uit, omdat hij te oud zou zijn.

Bingham is er echter de man niet naar zich uit het veld te laten slaan. Hij nam vervolgens contact op met Israël National Radio, ook bekend als Arutz 7. Voor deze zender had hij al een paar keer wat gedaan. Bingham: „Ze zeiden: wil je elke week gedurende tien minuten vertellen hoe je je voorbereidt op emigratie naar Israël? Dus zo gebeurde. Gedurende twee maanden vertelde ik elke week over het inpakken, het huis opzeggen, de papieren in orde maken en noem maar op.”

Na zijn aankomst in Israël, in augustus 2004, leek het de radio interessant te horen hoe het hem in de eerste weken zou vergaan in de bureaucratische mallemolen. Het geregel verliep voor hem vlot, omdat zijn dochter er al de nodige ervaring mee had opgedaan. „Na een week of drie, vier, zeiden ze: Walter wil je je eigen programma? Ik zei: met plezier, als het maar ”Walter’s World” mag heten.”

In totaal moet hij nu zo’n 625 programma’s hebben gemaakt, waarin hij allerlei onderwerpen behandelt die de Israëlische samenleving raken. Als hij een keer niet kan, omdat hij in het buitenland is of door de griep is geveld, gaat een oude show de ether in. „Niemand vertelt me waarover ik het wel of niet moet hebben.”

Hij is de oudste journalist in Israël is die nog werkzaam is. Hij schat, afgaande op de reacties, dat overigens 20 procent van zijn luisteraars christen is. „Toen mijn opnameapparatuur kapot ging, zeiden twee christelijke dames dat ze een nieuwe voor mij zouden kopen. Een van hen kwam persoonlijk aan de deur om die af te leveren.”

Vooroordelen

Het is volgens hem goed dat mensen blijven werken als de gezondheid dat toestaat, ook al zijn ze de 80 of 90 gepasseerd. „Als je de hele dag op de schommelstoel zit en TV kijkt, sterf je af. Je moet je hersenen en je mobiliteit zo veel mogelijk stimuleren. Je moet actief blijven. Als je mij op mijn laatste dag tegenkomt, vind je mij met een microfoon in de hand.”

Een groot probleem is dat de maatschappij allerlei vooroordelen heeft over ouderen die werken, maakt hij duidelijk. Een van de argumenten is dat ouderen banen bezet zouden houden voor jongeren. Maar daar staat weer tegenover dat mensen vandaag langer leven, en dat ouderen moeten blijven doorwerken omdat ze pas later een pensioen kunnen krijgen.

Hij krijgt een mager salaris voor zijn werk. „Maar het houdt mij levend en het is een vak waar ik van houd. De ene dag doe ik interviews, de dag daarna zit ik thuis in mijn redactiekamer, waarbij ik het werk alleen onderbreek om even televisie te kijken of boodschappen te doen. Als ik naar het buitenland reis, ga ik altijd met mijn reisgezelschap: mijn recorder en microfoon.”

Hij staat op om een document uit de kast te pakken. Hij heeft namelijk ook nog een vliegbrevet. „Dat is overigens niets waard als je er geen medische keuring bij hebt. Afgelopen februari ben ik in Engeland goedgekeurd. Op een goede dag voel ik mij 40, op een slechte 50.”