Kapustin (1981) beschikt over een stevige toon. Daarbij komen technische vaardigheid en een grote muzikaliteit. Het laatste blijkt onder meer uit hoe zij speelt met klankkleur. Het gebeurt mij maar zelden dat ik, als ik een nieuw werk van een mij onbekende componist beluister, direct geboeid ben. Bij ”Sirens” van de jonge Amerikaanse componist David Fulmer was het echter meteen raak. Wat Kapustin hier aan kleur uit haar viool haalt, boeit ongelooflijk.

Sterk is ook de manier waarop de violiste de structuur van de muziek weet over te brengen. Dat valt vooral op in haar uitvoering van de sonate van Béla Bartók. Dit in opdracht van de Amerikaanse violist Yehudi Menuhin gecomponeerde werk werd aanvankelijk gezien als technisch onspeelbaar. Kapustin speelt deze sonate echter met een schwung en een beheersing dat je denkt: Moeilijk, hoezo?

Op een cd als deze mag Bach natuurlijk niet ontbreken. Van hem horen we zijn derde sonate in C. Er zijn musicologen die aannemen dat Bach zijn zes sonates en partita’s voor viool solo schreef als experiment om de grenzen te onderzoeken van wat op een viool mogelijk was. Daar lijkt het in deze sonate soms ook wel op. Maar Kapustin laat horen dat haar grenzen nog wat verder liggen. In één woord: meesterlijk!

Point Counter Point – Sarah Kapustin; Etcetera Records (KTC 1537); € 21,50; bestellen: www.etcetera-records.com