Die variatie maakt het lezen van artikelen boeiend. Voor de redactie betekent het voortdurend keuzes maken: welk onderwerp pakken we op, welke bronnen gebruiken we, welk bericht komt waar te staan en hoeveel aandacht krijgt het? In een eerdere brief heb ik toegelicht dat we speerpunten hanteren om niet meegesleept te worden in de waan van de dag.

Die keuzes zijn vooral lastig bij kritische berichten over personen of organisaties in de achterban van het RD. Het is niet moeilijk om een scherp oordeel uit te spreken over de voorvechters van euthanasie. Maar durft de redactie ook de vinger te leggen bij misstanden in orthodox-christelijke kring? Zeker, ook al levert dat vaak een stroom aan mails en brieven op.

De Bijbel laat er geen misverstand over bestaan dat mensen niet met twee maten mogen meten. Salomo zegt dat het voor God een gruwel is als kooplui twee soorten weegstenen hanteren: een zware om in te kopen en een lichte om te verkopen. Die beschuldiging zou ook de redactie treffen als die uitgebreid schrijft over seksueel misbruik in roomse jongensinternaten en op sportclubs, maar gevallen van incest of misbruik in eigen kring verzwijgt. Het beschrijven daarvan kan heel pijnlijk zijn en vereist dus grote zorgvuldigheid – maar die behoedzaamheid is even noodzakelijk voor een artikel over misstanden bij priesters in Australië.

Lezers vragen zich soms af of het wel gepast is om het eigen nest te bevuilen en het kwaad uit kerkelijke kring te verkondigen op de straten van Gath en Askelon (2 Sam. 1:20). Begrijpelijk, maar toch past hier geen terughoudendheid. Toen er enkele jaren geleden veel berichten verschenen over structureel seksueel misbruik in rooms-katholieke kring heeft de hoofdredactie zich verdiept in de vraag of we wisten of konden weten van soortgelijke uitwassen in de RD-achterban. Men zou het de redactie terecht verwijten als het RD zulke kwesties bewust met de mantel der liefde bedekt. En dat gebeurt dus ook niet. Onder de pet houden, betekent dat het kwaad kan voortwoekeren. Potentiële daders moeten worden gewaarschuwd dat ze niet ongestraft hun gang kunnen gaan.

Voor de lezer is het belangrijk te beseffen dat redacteuren deze artikelen niet met een verholen glimlach op hun gezicht schrijven. Het tegendeel is waar, het voelt als snijden in eigen vlees. Hoe pijnlijk dat ook is, soms is het toch noodzakelijk.

S. M. de Bruijn

Reageren? hoofdredactie@rd.nl