Nederland wil af van de dubbele nationaliteit. In het wekelijks kabinetsberaad (normaal op vrijdag, nu vanwege Hemelvaartsdag op woensdag) heeft het kabinet besloten dat allochtonen van de derde generatie in ieder geval geen dubbel paspoort meer krijgen. Later zal wellicht ook voor andere allochtonen die mogelijkheid worden afgeschaft.Dat is een verstandige beslissing. Op die manier wordt deze mensen duidelijk gemaakt dat ze niet van twee walletjes kunnen eten. Nationaliteit heeft te maken met loyaliteit.

Wie kiest voor de Nederlandse nationaliteit gaat als het ware een brug over. De periode dat men staatsburger van Roemenië, de Filipijnen of Turkije was, wordt daarmee afgesloten. Uiteraard blijft men altijd een bijzondere band met z’n geboorteland behouden. Dat staat hier niet ter discussie.

In het verleden werd de drempel voor naturalisatie wel erg laag gelegd. De regels werden uitermate soepel geïnterpreteerd. Als een man als Janmaat daar wat van zei, was de Tweede Kamer te klein voor de verontwaardiging die hij daarmee opriep.

Nederland was zelfs bereid de dubbele nationaliteit te accepteren. Nu is het voor Marokkanen officieel onmogelijk om hun nationaliteit op te geven. Eens Marokkaan, altijd Marokkaan, zo redeneert men in Rabat. En in Turkije veroorzaakt of veroorzaakte het opgeven van het staatsburgerschap problemen op het gebied van het erfrecht.

Maar zeker als je tot de derde generatie allochtonen behoort, is het voor de hand liggend om te kiezen voor het nieuwe vaderland. Die keuze moet je ook wat waard zijn.

Anders dan bijvoorbeeld de Verenigde Staten of Canada heeft Nederland geen immigratietraditie. Er is nooit een doelbewust beleid gevoerd om de assimilatie van immigranten te bevorderen en hun kennis van en verbondenheid met onze nationale tradities bij te brengen.

De kleine groepen die zich vroeger in Nederland vestigden, veroorzaakten geen problemen. Zij pasten zich vrij geruisloos aan aan de Nederlandse samenleving. Thans gaat het om veel grotere aantallen. Omdat zij qua ras en religie veel verder afstaan van de autochtone Nederlander, laten zij zich een stuk moeilijker inpassen.

Een aantal jaren geleden werd er vooral de nadruk op gelegd dat naturalisatie van allochtonen hun inburgering in de Nederlandse samenleving zou stimuleren. Ook al kenden ze nauwelijks Nederlands en verbleven ze met hun geest nog in Marokko of Turkije, toch werd het aangemoedigd als ze Nederlander wilden worden.

Terecht ligt nu meer de nadruk op het feit dat je je Nederlanderschap moet verdienen. Je moet duidelijk kunnen maken dat je voor de Nederlandse samenleving gekozen hebt en dat je oude vaderland op de tweede plaats is gekomen.

Toekenning van het kiesrecht aan hier wonende buitenlanders was ook iets wat in de oude aanpak paste. Een voorstel in die richting zou nu wellicht op minder steun kunnen rekenen.

Gelukkig zijn we in Nederland nooit verder gegaan dan buitenlanders het kiesrecht voor de gemeenteraden toe te kennen. Bovendien is hun opkomst bij de stembus relatief laag. Kennelijk hechten zij er zelf weinig waarde aan.