Musicoloog Emanuel Overbeeke, groot bewonderaar van Boulez, eert deze eigenzinnige figuur met een biografisch essay. Dit eerste Nederlandstalige portret is dan ook geen uitputtende levensbeschrijving, maar een focus op de intenties en het ambacht van deze kunstenaar. Boulez vond het immers belangrijker hoe een muziekstuk gemaakt is dan hoe het klinkt. Uiteindelijk voltooide hij ‘slechts’ dertig stukken, waar hij overigens een leven lang aan bleef schaven. Deze muziek kenmerkt zich door een uitgekiende structuur, waarbij Boulez alle muzikale ingrediënten nauwkeurig vaststelde en losmaakte van voorspelbaarheid en sentiment.

Veel van Boulez’ tijd werd opgeslokt door zijn succesvolle optreden als dirigent, programmeur en muziekdirecteur. Bovenal was hij een tegendraads denker die, aanvankelijk genegeerd, toch uitgroeide tot een fenomeen. Boulez als de Piet Mondriaan van de muziek. Het publiek wist niet altijd raad met de onbegrijpelijke piep-knormuziek, maar Overbeeke is hoopvol. De nieuwe cultuur die Boulez voorstond is volgens hem wel doorgedrongen tot de meeste componisten en musici. „De wereld is gelukkig nog niet klaar met Boulez.”

De hommage is bevlogen en rijk aan informatie, maar qua structuur en helderheid van betoog doet Overbeeke er goed aan de kunst af te kijken bij zijn muzikale held.

Een meester zonder hamer. Pierre Boulez (1925-2016), Emanuel Overbeeke; uitg. Vantilt, Nijmegen, 2016; ISBN 978 94 6004 2928; 256 blz.; € 19,95